55 )گول نخورید : جلسه ای سخنرانی غرایی کردم  ، منظورم این است بهم توفیق دادند که همه ی موارد سخنرانی را رعایت کنم و مداح هم خدایی ، عالی عزاداری کرد و مجلس بسیار معنوی و خوبی بود .‌

 بعد سخنرانی خانم آشنایی که خیلی هم وجهه مذهبی داشت ، آمد و گفت :  من در وسط برنامه دیدم نوری از گوشه اتاق تابیدن گرفته است . 

من هم مطابق عادت معمول بی تفاوت گفتم : خدا قبول کند ! 

 ولی از شما چه پنهان ، ته دلم از حرف او خوشحال بودم ، چون او را آدم حساب می کردم .

 بعدها بسیار اتفاقی ، کسی برای مشاوره نزد من آمد و مشکل اخلاقی آن خانم را که به زندگی او هم مربوط می شد ، نزد من افشا کرد و از من خواست که پادر میانی کنم !

بعد از کشف صحت حرف  خانم ، چند هفته گیج و منگ بودم . 

دلم برای امام زمان عجل الله می سوزد که چقدر راز های مردم در نزد اوست ، آنهم چه راز هایی ! ولی او هرگز حتی قصد افشا ندارد ، چون او به خدا قول داده راز دار مردم باشد ! این همان مقام امامت است .
طلبه ای از روستایی  در حوزه ما مهمان شد . بنا به اینکه از پشت کوه قاف آمده تا درس دینی بخواند و بقول خودش برگردد و به مردم روستایش خدمت کند ، از او خوشم می آمد . مدتی بعد نزد من آمد و گفت که او باطن همه را می بیند ! و از اینکه چرا طلاب نیت بد دارند ، نزد من گله کرد ! 

من هم طبق دستور امام خمینی ( ره ) در این موارد ، نه رد  کنیم و نه قبول . ماجرا را مسکوت می گذارم و منتظر گذشت زمان شدم . 

آخ که هیچ چیز مثل زمان روشنگر نیست ! بعد مدتی سر جلسه امتحان از او کلی تقلب گرفتیم ! 
نکته : همان است که امام خمینی فرمود . هر ادعایی از کسی شنیدید نه رد کنید و نه قبول !

56) تقویم ویژه ای برای یادداشت کردن داشته باشید : مثل دیروزی با بچه ها بحث می کردیم اول ماه کی هست ؟ 

یکی گفت : فردا . 

اون یکی گفت : پس فردا و بعد سر انگشتی حساب کرد و گفت : دیدی اول محرم پس فرداست .

 فردایش بعد ظهر خوابیده بودم که تلفنم زنگ خورد : خانم موسوی ، پس چرا نمیایید ؟ مردم منتظرند ! 

نگو امروز اول ماه بوده است . 

نکته :  در تقویم ویژه ای دقیقاً زمان جلسات خود را یادداشت کنید و به ماه قمری اکتفا نکنید . دقیقاً از دعوت کننده بپرسید : به تقویم شمسی چه روزی باید به منزلشان بروید . ساعتش را هم یاداشت کنید و به حافظه خود اعتماد نکنید .

57 ) پا منبری باشید :

 من عادت دارم پای منبر همکارانم می نشینم . شاید برای شما این خیلی عادی است ،  ولی وقتی سخنران مشهوری شدید ، متوجه می شوید که منظورم چی بوده است ؟

 این کار علاوه بر این اینکه غرور شما را می شکند و تواضع شما را می رساند ، درس خوبی برای مردم عوام است . زیرا مردم متوجه می شوند که اقلاً مبلغین به حرفهایی که خود می زنند عامل هستند . علاوه بر این ، باعث می شود که آن سخنرانی که شما پای صحبت او نشسته اید ، عزت بیشتری پیدا کند . البته مراقب باشید پای هر منبری ننشینید . یادتان باشد اگر پا منبری بودید ، سخنران وظیفه دارد بگوید : من خدمت اساتید درس پس می دهم . ولی اگر تعارف و اصرار کرد ، شما قبول نکنید چون صاحبخانه او را دعوت کرده است نه شما را .

58 ) پیوند مبارک مبلغین با فقرا : معمولاً نیازمندان مشتری دایمی مبلغین هستند . نمی دانم به چه علتی فقرا احساس می کنند پول در دست یا جیب سخنران است . لذا در اغلب مجالس یک جوری به سخنران گیر می دهند . در یک جلسه ای که پا منبری بودم ، فقیری وسط سخنرانی ، آمد کنار سخنران و به او با صدای بلند گفت : خدا خیرت دهد . من چند تا بچه دارم وبد بخت و بیچاره ام و … کلی سخنران را دعا کرد .

 وقتی سخنران به او گفت : الان چیزی نداریم . شما آدرست را بنویس و بده به اون خانم دم در ، اگر وجهی بود بهت خبر می دهیم ، فقیر شروع کرد به نفرین کردن و فحش دادن به اون سخنران . 

در جلسه ای داشتم سخنرانی می کردم ، دختر جوانی که کمی نا متعادل به نظر می آمد ، پا شد و وسط مجلس ایستاد و گفت : خانوم  ، من الآن  به پول نیاز فوری دارم ، به من کمک می کنید  ؟

 من نمی دانستم چه بگویم ؟ گفتم : چشم شما بروید ، من با شما تماس می گیرم . 

می گفت : نه همین الان کمک کنید . خدا رحم کرد که صاحبخانه به دادم رسید و او را برد و پولی بهش داد و روانه کرد . آخه میشد من جلوی مردم با پنج هزار تومان سر و ته کار را هم بیاورم ؟ 

جایی سخنرانی می کردم . مداح بعد از برنامه گفت : خانها برای فلان فقیری نیاز به پول داریم . اولش را هم سخنران محترم که از سادات است می دهد . 

نکته : 1) با خودتان یا پول همراه داشته باشید . یا صدقه در کیف خود داشته باشید .

 2) به مقدار متعارف کمک کنید . حرف مردم را هم بیخیال شوید . کم بدهید می گویند : گداست ! زیاد بدهید ، می گویند وضعش خوب است و ول کن شما نیستند . پس به اندازه کمک کنید .

59 ) با پا منبری ها صمیمی نشوید : 

پا منبری دارم که چون تنها زندگی می کند و از هفت دولت آزاد است ، به مرور زمان با من صمیمی شده است . البته کمی هم زیاده روی هم کرد و زیاد آویزان من شده است  . بحدی که از تلفن های بی موقع او نزدیک است  خانواده ام مأمور در خانه اش ببرند ! 

 یکبار او من را به ناهار دعوت کرد . اصلاً قبول نکردم . اونقدر اصرار کرد تا مرا از رو برد . رفتم . بخاطر هیبت ( پوشالی ) من دیگر دوستانش که آمده بودند اصلاً حرف نزدند و مجلس به سکوت برگزار شد . من خیلی ناراحت شدم . چون بخاطر من به دوستانش خوش نگذشته بود . 

دفعه بعد که دوباره مرا دعوت کرد ، گفتم من شنبه می خواهم کلی کار عقب افتاده را انجام دهم و راست هم بود و هر چه اصرار کرد ، قبول نکردم . 

شنبه  ، از ساعت نه صبح یواش یواش حالم بهم خورد . تا اینکه ظهر من را روی دست به درمانگاه بردند و سرم و آمپول خواب آور زدند و نعش مرا به خانه آوردند . تا شب بیحال افتاده بودم . یقین کردم که باید دل پا منبری را نمی شکستم . ولی من هم چاره ای نداشتم و از طرفی هم نمی خواستم بیش تر از این با او صمیمی شوم !
نکته : 1 ) با هیچ پامنبری که نه ، با هیچ کس صمیمی نشوید ، زیرا از آینده خبر ندارید .

 2 ) صمیمیت معمولاً رشد و نمو می کند و کار به ناهار و شام  و … می کشد ! اون وقت دیگه نمی توانید جمعش کنید . 

3 ) اگر دعوت دوست صمیمی را رد کنید و دلش را بشکنید ، شاید به بیمارستان بروید . نگذارید کار به اینجا بکشد . 

4) اگر می خواهید صدمه نبینید ، فقط با خدا و اهل بیت صمیمی شوید .