3 )  یلدای غیبت :    ای  یوسف  فاطمه  ! کدام  برادرانِ حسادت ، تو را با ثمن بخس ، به قافله غربت فروختند ؟ کدام گمانهای نیرنگ ، پیراهن ظرافتت  را پاره پاره کردند ؟ کدام چاه جرأت کرد ، ماه را به غروب بخواند ؟ چرا رفتی ؟ چرا یعقوب دلمان از تو غفلت ورزید ؟ 

وقتی نگاهمان را از خودمان گرفتیم ، دلواپست شدیم ، وقتی دلمان هوایت کرد ، دیگر کار از کار گذشته بود . همه ی دستها ، پیراهن غیبتت را به خون دروغینِ  نبودت آلوده بودند !  اما ما می دانستیم ! خودت به ما گفته بودی ! این بود که نماندیم ، راه افتادیم . از این دیار و آن دیار گذشتیم ، کنار هر سبزه ، پیش هر چشمه یادت کردیم  و هر که سرزنشمان کرد ، پاسخ دادیم :  من بوی یوسف را می شنوم ، اگر مرا سرزنش نکنید ، سوره یوسف / 94 .

رفتیم میان گندم زار ، خوشه ای برچیدیم ، از باغستانها  ، دسته ای سبزینه برداشتیم ، تا رسیدیم به مصر سلطنت تو . تو ایستاده بودی به منظر  راز  و هر  کس نامی می نوشت  در زمره خواستارانت  . یکی دل آورده بود ، دیگری سر ، آن  یکی  هستیش را . اما  ما نه مرد راه بودیم و نه قدم عقب نهادیم . آن  خوشه گندم و آن سبزینه دوستی ، بضاعت ما بود و تو خود به این توشه ناچیز ، دل را ، سر را ، و هستی مان را افزودی و اینگونه بود که بالا دست شدیم و گوهر سبقت  را ربودیم . 

 اکنون  این ماییم  زلیخای ویرانه  نشین  ، بندگان  نامحرم  ، خریداران بی چیز ، خواستاران بی سرمایه ، دست فرود آر و روحمان را تا آستانه ات  فرا  بر ! 

منبع : سعید مقدس ، میثاق و سپیده ، ص 13