داشتم درس اراده را می دادم .   آموزش کلام  اسلامی ، بحث صفات الهی ، اراده الهی .

من هر وقت این درس را می دهم دوست دارم گوشه ای بنشینم و زار بزنم . در درس آمده است که خداوند دو گونه اراده دارد : 

اراده تکوینی : که  خداوند خلق موجودات را  در عالم تکوین اراده کرده با تقدیر و اندازه گیری  ویژه ی آنان .  هر مخلوقی که می بینی ، اراده ی خدا به آن تعلق گرفته و خلق شده است . به انسان دو دست برای کار و فعالیت و دو پا برای حرکت و چشم برای دیدن و گوش برای شنیدن و . . .  داده است . از این اراده الهی هیچ موجودی نمی تواند تخلف کند و هر موجودی همانطور که خدا خلق کرده  باید زندگی کند و پرنده نمی تواند ماهی باشد و ماهی نمی تواند درنده باشد و . . . 

اراده تشریعی : خداوند اراده کرده که انسان با شریعت  و انجام واجبات و ترک محرمات به کمال برسد ! و از خاک تا به خدا ! و از صفر تا بی نهایت ! و از هیچ تا همه  !

اما حرف اینجاست چون انسان اختیار دارد ، می تواند از این اراده الهی تخلف کند و  همیشه خاک بماند و همیشه صفر بماند و همیشه هیچ بماند ! باشد بماند ! من که حرفی ندارم ! اختیار دارد ! 

ولی وقتی انسان از این اراده تخلف می کند و گناه می کند و مانع بروز اراده  تشریعی الهی می شود و بدون  لباس فاخر تشرع ، عریان رهسپار آخرت می گردد ، برخدا چه می گذرد ؟خدا من را بخاطر این تمثیل و حرفها  ببخش !

برای  حفظ و استکمال این شریعت ، 124000 پیامبر و نبی و اوصیای آنها  ، سنگ خورده اند ،  تمسخر شده اند ، دشنام شنیده اند ، تهدید شده اند ، شکنجه شده اند ، کشته شده اند و حالا انسان تمایلی به دین و شریعت  ندارد ! ! 

با خود ما کسی این معامله را کند ، چه حالی پیدا می کنیم ؟ 

وقتی برنامه ریزی ما با شکست مواجه می شود و تمام  نقشه هایمان درهم می ریزد ، با اینکه که واقعاً  هدفمان کاری الهی و درستی بوده ، چه حالی به ما دست می دهد ؟  

خدایا من را ببخش که لیاقت بروز و ظهور  اراده  ی تشریعی ات را نداشتم ! و  همه زحمتهایت هدر رفت !