من  دقت  کرده  ام ،  مکث من نزد افرادی که می بینم ،  به اندازه شدت و ضعف ارتباطم با آنها بستگی داره ! هر قدر برایم  دوست داشتنی تر باشند ، زمان بیشتری را با آنها سر می کنم ! 

خانم سمیعی همسایه ته کوچه  مون است و گاهی در جلسات  او را دیده ام ، وقتی او را می بینم ، یک سلام و علیک می کنیم و چون دیگه اطلاعاتی از هم نداریم ، به همین اندازه اکتفا می کنیم ! این تقریباً 30 ثانیه می شود !

اما چون  خانم سلطانی دوست مادرم بوده ، وقتی او را می بینم ، بجای مادر مرحومم ، حسابی حالش را  می پرسم و با هم روبوسی هم می کنیم ! این دیدار تقزیباً 5 دقیقه می شود ! 

اما  دیدار با خانم کریمی که دوست دوران دبیرستانم است و خیلی با هم صمیمی هستیم ، به خانه و چایی و شربت و شیرینی ختم می شود ! 

خواهرم که دیگه نگو ! اگر از در خونه مون رد بشه ، شام امشب و ناهار فردا رو  خونه ی ما افتاده ! 

پس چرا خدایا ! چرا مکث و توقف من نزد تو کم است ؟  و نمازم به اندک زمانی ختم می شود ؟