همه  چی مثل  مترو  می  مونه !  وقتی  اول  صبح  سوار  میشی ،  هیچ  کس  نیست . بعد  هی  آدمها  سوار  می  شوند . جور واجور  ،  رنگارنگ ، کوتاه  و  بلند . چاق  و  لاغر . اخمو و  مهربون . 

یکی  کنارت  میشینه ، یا مهربون و خوش  صحبته  و  یا  بد اخلاق  و  اخمو  و یا  خواب  آلود که  وقتی  می  خوابه  روی  کتف  تو  آوار  میشه ! یا   فقط  میخوره و یا اینکه  فقط میخونه و یا اینکه فقط حرف می زنه ! یا ازش خوشت میاد و یا بدت میاد ! اون مصاحب توست ! صاحب بالجنبی که از تو در باره اش می پرسند ! و در قران آمده !

بعد  کم کم پیاده می شوند و پیاده  . . . 

وقتی به یک ایستگاه اصلی میرسی ، همه پیاده می شوند و تو تنها در داخل کابین گور ! می مانی ! برای همینه که اموات در اون دنیا می گویند : مدت توقف ما  در دنیا یک روز یا نصف روز  بوده ! معلومه دیگه ! اون جا اون قدر وسیعه که 100 سال عمر  در برابرش ، هیچ ارزشی نداره !  

زندگی  مثل  خوابه ! وقتی اون طرف میری  و بیدار می شوی !  بخاطر خوابهایت ترسیده ای و  وحشت کرده ای ، خندیده ای، . . . 

برای هیچی این همه ترس و اضطراب !. . . . 

باید خونه بخرم  . باید مدرک بگیرم . باید بچه دار بشم . باید سالم بمونم  و هزار باید دیگه . . . در حالی که کنار نیت و خواسته های من ،1000 تا خواسته و نیت  های معارض دارند تلاش می کنند !

کاش ما همت خودمون مصروف جایی می کردیم که واقعی بود و ماندگار .  رسول خدا ص فرمود  : این دنیا و هر چه در آن هست ، ملعون  است ، مگر اینکه برای خدا باشد . 

………………………………………………………………………………………………………………..

سالها  پیش  خونه ی  ما باغچه بزرگی داشت . یک  روز  صبح  که  پدرم  می خواست  بره بیرون ،  یک  مار  نازک  دو متری  پشت  در چمباته  زده  بود . خدا می دونه ما چقدر وحشت کرده بودیم   و با  عمه ام که خونه   ما  بود ،  از پشت  در داد و بیداد می کردیم و پدرم سعی داشت اونو بگیره . وقتی گرفت ، برد به سرم سازی کرج تحویل داد . 

عمه ام به شهرستان رفت و بعد مدتی زنگ زد و داستان جالبی رو نقل کرد . اون می گفت : صبح زود  که هوا تاریک بود ، رفتم  حیاط که وضو بگیرم ، دیدم  چیزی مثل مار کنار دیواره ! داد زدم و پسرم  صدا کردم  که :  بدو  مار داخل خونه اومده !  پسرم بیدار شد و اومد و مدام داد  می زدم  :  جلو نرو  . نیش می زنه ! برو پارچه بیار بنداز روی مار  ! نه نه برو یه  سطل  بزرگ  بیار و برگردون  روی مار ! هر دقیقه  یه  دستور می دادم و پسرم هم  وحشت  زده  مدام اینطرف و اون طرف می دوید . 

چون کلید برق هم بالای سر مار بود ، نمی تونستیم  چراغو روشن کنیم . اون قدر اون و اینور دویدیم تا هوا کمی روشن شد ! خنده دار بود ! مار نبود که ! یه طناب ضخیم و بلند بود ! کلی خندیدیم !  

ما  چقدر  از  حقیقت   را  درک  کره ایم !؟ 

 وقتی  قرار  باشه . . .   دیگه  چه  فرقی  می  کنه  . . .  !

وقتی  قرار  باشه  پای  رفتن  نداشته  باشی  !  دیگه  چه  فرقی  می  کنه  کفشت  تازه  باشه  یا  کهنه !

وقتی  قرار  باشه  چشمت  جایی  نبینه  !  دیگه  چه  فرقی  می  کنه  که  تابلوهای روی دیوار  کج   باشه یا راست باشه  !

وقتی  قرار  باشه  کسی  به  خونه  ات  نیاد  !  دیگه  چه  فرقی  می  کنه  صبح  در  قفل  کنی و یا  شب ! 

وقتی  قرار  باشه  لباسهاتو  که  خیاط    تازه  دوخته  نپوشی !  دیگه  چه  فرقی  می  کنه   به  تنت   خوش  فرم  باشه  یا  نباشه  !

وقتی  قرار  باشه  توی خونه ای که می سازی ، ننشینی ! دیگه  چه فرقی می کنه چند تا اتاق داشته باشه !

 وقتی  قرار  باشه  از  اداره   اخراجت  کنند ! دیگه  چه  فرقی  می کنه  مانتو و کفش  سر  کارت  با کلاس   باشه  یا   نباشه !

وقتی  قرار  باشه  زودتر  از  همه  غزل  خداحافظی  بخونی !  دیگه  چه فرقی  می کنه  خونه  به  اسمت   باشه    یا  نباشه !

اینا  رو  برای  دوستم  نوشتم  که  مدام  پیش  من  می اومد  و از   مشکلات  زندگیش  عجز  و  لابه  می  کرد  و  می  گفت :  اگه  اون  جوری  بشه  من  تحمل نمی  کنم  .  اگه  اینطوری  بشه  ،  من  فلان  می  کنم و  بعد  در  اثر  یک  حادثه  ناگهانی  فوت  کرد  و همه  چیز  اون  جور  شد  که دوست  نداشت  ! فقط  اون بیخودی  خیلی  غصه  خورده  بود  و  گریه  کرده  بود !

شاید هم چون قصد همکاری نداشت ، اینطور شد !

 بعضی  وقتها  ما  دلشوره ها  و  غصه  هایی رو  تحمل  می  کنیم  که  اصلا  عمرمون  بهش  کفاف  نخواهد  داد ! چون  هیچ  چیزو  نمی  دونیم ! ما از  قرار  ها  خبر  نداریم  !

 تمام  مردم اگر چشمشان به ظاهر توست  /

نگاه من  به دل پاک و جان طاهر توست !

فقط نه من به هوای تو اشک می ریزم  /

که هر چه رود در این سرزمین ، مسافر توست !

همان بس است که با سجده دانه برچیند /

کسی که چشم تو را دیده است و کافر توست !

به وصف هیچ کسی جز تو دم نخواهم زد /

خوشا کسی که اگر شاعر است ، شاعر توست !

که گفته است که من شمع محفل غزلم ؟ /

به آب و آتش اگر می زنم به خاطر توست !

شاعر : فاضل نظری  

نامه ام را می گذارم باز بر دوش نسیم   /

راه دشوار است بسم الله الرحمن الرحیم !

حال تو الحمد لله است مانند بهشت  /

حال ما - العفو -مثل خار و خس های جحیم !

حرف های ما پر از پروانگی هستند  ، باز  /

در طواف نور تو  ، پرواز کم می آوریم !

چیست تکلیف کسی که در خودش زندانی است  /

او که دور افتاده از فیض صراط مستقیم !

از رمیدن های آهو ، ترس و تک افتادگی  /

بغض هایم را بخوان از چشم های یا کریم !

حال من با فال ،  انعمت علیهم می شود  /

بهتر  از کبوتر های در صحنت مقیم !

هر چه می خواهد دل تنگت بگو ، من راضی ام  /

در جواب نامه ام باران بیاید یا نسیم !

شعر از : رقیه نذیری 

7 ) یلدای غیبت :  آقا جانم ! به من کمال انقطاع از غیر خودت را موهبت کن و بازم دار از اینکه بذر مهر را در پای هر بی لیاقتی بیفشانم ! تو این گونه کرده ای ، بارها آیه های رهایی را به من الهام کرده ای ، قوت تلاقی را از نگاهم گرفته ای تا وادارم کنی چشم از همه فرو بندم ، جوابهای سربالایشان را به گوشم رسانده ای تا فقط ، اجابت تو را بجویم ! 

ولی دریغ ! . . . من با   میخک لبخندی ، داوودی  وعده ای ،  بنفشه ملاطفتی ، که پیش رویم نهند ، خویش را می بازم و می اندیشم که شانه هایشان جای تکیه دادن است ! و آن گاه ، گلدانهای شب بویت یادم می رود ، بوی محبوبه های باغچه ات فراموشم می شود ! و وقتی دوباره به درهای مسدودشان بر می خورم ،  باز بودن با تو را آرزو می کنم ! اما چه سود که این داستان ، کسل از تکرار  است !

اکنون اگر از بام ملکوت برخفّت من افسوس می خوری ، من به تو را داشتن مفتخرم ! آقا جان ! تو از من  ملول شدی اما ، نگذاشتی صاحبی دیگر برگیرم ! از با من بودن ، روحت به استغفار افتاد ، اما هم چنان به من هستی بخشیدی ! پس باز همراهم باش ! من را مسکین و یتیم واسیری بدان که بر در خانه ات راحله افکنده است ! دردت بجان نحیف و زخم دیده ام ! 

منبع : همان