می خواستم بگم : بچه ی  جوادیه ، هیچ وقت با پیکان  57 درب و داغونش ،  با پورشه زعفرانیه نشین ،کورس نمی ذاره !  کل کل نمی کنه !  خودش همه چیزو می فهمه و از فهمیدنش  وارد این مسابقه نمی شه ! حالا  هر کس هر چی می خواد بگه  !

بهتره توی زندگی جوادیه نشین باشی !  و وارد مسابقه تجمل و تفاخر و چشم و هم چشمی نشی ! صد تا ویلا هم داشته باشی ،  دست بالای دست بسیاره و باید جلوی یکی کم بیاری !  وقتی ساده ای ! و معمولی ! هیچ کس بهت حسادت نمی کنه و یا نقشه زمین زدنتو نمی کشه . همه شب راحت می خوابند ! هم خودت و هم بقیه !

اما امان از روزی که بخوای تک باشی ، زمین و زمان باهات ناسازگار می شوند ! مایه درد سر خودت و دیگرانی ! آب خوش از گلوی خودت و بقیه پایین نمیره ! اگر به خودت رحم نمی کنی ، اقلاً به دیگران رحم کن ! 

من هزار آدم تجمل گرا و فخر فروش دیده ام که گرفتار و مضطرب و نگران و . . . هستند و  مدام در حال دویدن هستند . شب و روزشان یکی است  !  آنان از آرامشی که اولین ثمره ی بهشتی زیستن است ، بهره ای ندارند !

و دو  یا سه تا آدم ساده دیده ام که غرق آرامش و سکوت درونی اند ! بی تفاوت به کورس گذاشتن و کل کل کردن بقیه ، در عیش خود متنعم اند !  آنان در مسابقه ای وارد نشدند که جایزه اش جهنم است !  مرام آنها این است : هر چه از دوست رسد نیکوست ! آنها قبل از مردن در بهشت هستند !  ”  الا ان اولیا الله لا خوف علیهم و لا هم یحزنون  ”

آنان در بهشتند بی آنکه کسی بداند و به آنان حسادت کند ! ارمغان زندگی آنان برای خودشان و دیگران آرامش است . سلام خدا  و انبیا الهی بر آنان ! 

نمی دونم چرا بعضی وقتها آدم نمی تونه بعضی چیزها رو تغییر بده ! انگار بفکر آدم نمی رسه  ! حبوباتم توی سطل های کوچیک بودند  و کابینت هم تنگ و باریک ! هر دفعه   برای برداشتن نخود یا لپه یا . . . 65 سطل را معاینه می کردم !

عقلم هم نمی رسید که ماشین  شاستی بلند نمی تونم بخرم  ، ولی می تونم این سطل ها رو عوض کنم  و این روند روزمرّگی ادامه داشت تا بفکرم رسید حبوباتو در ظرف شیشه ای بریزم . وای چقدر عالی شده بود . می تونستم در باره محسنات این تغییر و تحول یه کتاب بنویسم !

حالا دیگه حبوبات واضح بودند ! تا نگاه می کردم پیداشون می کردم ! اندازه اونها هم دستم بود که چی داره تموم میشه ! احتمال کرم زدگی هم فوری مشخص می شد ! تازه کیفیت مواد هم بهتر حفظ می شد ! اگه خودم هم نبودم ، غریبه هم براحتی حبوباتو پیدا می کرد ! وای شیشه چقدر قشنگه ! زلال ! شفاف ! بیرنگ ! ساده ! تمیز  ! روشن  و واضح ! 

 کاش دل آدمها هم  از شیشه بود . راحت می دیدی توی دل مردم چه خبره !  عشق و محبت یا  کینه و نفرت  یا  ترس و وحشت   یا  شوق و قدرت . . .  

دیگه لازم نبود با دقت  به حرفاشون گوش بدی !  یا در مورد حرفاشون تردید کنی !  یا از دو رویی اونها  حالت بد بشه ! یا در مورد شون قضاوت غلط کنی ! یا در باره شون تحقیق کنی ! همه چی واضح و روشن و شفاف بود ! 

وروزی خواهد آمد که انسانها دل هاشونو روی دست گرفته  و نزد خدا  می آیند ! آنها برای خدا هدیه آورده اند ! 

5)  ایام محرم بود و شبکه افق عزاداری ناشنوایان را پخش می کرد . من  تا بحال چنین چیزی ندیده بودم و بهتم زده بود . مداحی برای ناشنوایان می خواند و یک مترجم کنار او ، اشعار را برای ناشنوایان ترجمه می کرد و آنها با دست و علائم  به او پاسخ می دادند و کسی سینه نمی زد ! 

همایش ناشنوایان بود . صدا وسیما به این مناسبت برنامه ویژه ای را پخش می کرد .  در آن همایش  مجری از ناشنوایان سوال می کرد که  آرزو دارند برای اولین بار چه صدایی را بشنوند ؟ یکی می گفت : صدای اذان ، دیگری می گفت :  صدای فرزندم و دیگری می گفت : می گفت : صدای مادرم ! 

وقتی مجری با یک زوج ناشنوا صحبت می کرد که یک فرزند سالم داشتند ، از آنها پرسید : شما با بزرگ کردن  بچه مشکل نداشتید ؟ آنها می گفتند :  خیلی سخت بود . تا دوسال  یکی از نزدیکان  منزل ما می ماند تا وقتی کودک گریه می کند ما را متوجه کند .  

آنها می گفتند : ما در خانه زنگ نداریم و بجای زنگ در همه جای خانه چراغ داریم ! با روشن شدن چراغ متوجه می شویم که کسی پشت در خانه است . وقتی مجری پرسید :  زوج های معمولی وقتی قهر می کنند با هم حرف نمی زنند . شما وقتی قهر می کنید ،چکار می کنید ؟ و  آنها  خندیدند ! 

. . . پستچی  زنگ را زد . رفتم دم در ، ولی حال و حوصله رودر رویی  نداشتم . با بی میلی  از پشت در گفتم : بله بفرمایید . مرد از پشت در گفت : میشه منو نگاه کنید ! انگاری که برق منو گرفته ، مثل لات ها  خودم  را جمع و جور کردم و رفتم برای دعوا ،  ایندفعه بهش نگاه کردم و  تا خواستم بگم :  مرد حسابی چی گفتی ، گفت : من کم شنوا هستم . میشه به صورتم نگاه کنید و حرف بزنید ! او می خواست لب خوانی کند ! انگار دیگ آب جوشی را روی سرم ریختند !  

……………………………………………………………………………….

وقتی داشتم برنامه را نگاه می کردم ، از خودم و خدا خجالت کشیدم ! انسان  کانون احساسات و عواطف است .  عشق ، محبت ، شادی، خوشحالی ، امید ، مهربانی ، تنفر ، عصبانیت ، خشم و . . . و اگر بخواهد برای ابراز این حالات و احساسات از زبان خود استفاده نکند ، چطور باید بیان کند ؟

 وقتی ناشنوا باشی ، موقع کار نمی توانی حرف بزنی ، چون خیلی اوقات وقتی ما داریم با دستهای خود کاری انجام می دهیم ، مشغول صحبت می شویم .  مثل نوشتن و نقاشی و طراحی کردن ، خیاطی کردن ، آشپزی کردن ،  سبزی خرد کردن ، یرنج و حبوبات پاک کردن ، جارو کشیدن ،  گردگیری کردن ، اتو کشیدن ، رنگ کردن ، گچ کاری کردن ، بنایی کردن ، اره کردن ، بستن و باز کردن ، کشیدن و جمع کردن ، خرید کردن و وسیله حمل کردن  و . . . و اگر ناشنوا  بودیم ، باید کار خود را رها می کردیم و با دست خود  مقصودمان را به مخاطب می فهماندیم !

وقتی ناشنوا باشی ، دیگر  برایت  مهم نخواهد بود چه همایش و چه سخنرانی و  دوره آموزشی  برگزار می شود !   

وقتی  ناشنوا باشی ، دیگر بهره ای از شنیدن مداحی  و دعا  و مناجات و  . . .  نخواهی داشت ! و به هیچ خواننده ای علاقمند نخواهی بود ! 

وقتی ناشنوا باشی ،  تلفن و گوشی و همراه بدرت نمی خورد ! و نسبت به کسانی که راه دور هستند ، هر  روز غریبه تر خواهی شد !

وقتی ناشنوا باشی برای صدا کردن کسی باید در مقابلش قرار بگیری !و کسی نمی تواند تو را از پشت سر صدا بزند !

وقتی ناشنوا باشی ، در جامعه براحتی دوست پیدا نخواهی کرد ! و حرفهایت را خوب نخواهند فهمید ! 

وقتی ناشنوا باشی ،  هیچ پرنده ای برای تو نخواهد خواند !

وقتی ناشنوا باشی ، صدای عزیزانت برایت  نا آشنا تر از همه خواهد بود !

وقتی ناشنوا باشی ، و دستهایت مصدوم و مجروح باشد ، کسی  مقصودت را نخواهد فهمید !

وقتی ناشنوا باشی ،  چطور نصیحت و موعظه خواهی کرد ؟ و چطور به کسی چیزی را آموزش خواهی داد ؟ و تدریس خواهی کرد ؟ 

وقتی ناشنوا باشی ، کسی از بلندگوی  اطلاعات  تو  را   جستجو  نخواهد کرد ! 

گاهی  وقتها   باید  از  خدا  بخواهیم  که  اوضاع   زندگیمون  همینطور  که  هست  ، بمونه .  چون  همین  الان  در  اوج خوشبختی  هستیم  و نمی  دانیم !

خوشبختی  یه  معنای  دیگه  هم  داره  و  اون  اینکه  که  باشی  و  تحمل  کنی و  با  خدا  حرف  بزنی  و ازش  کمک  بخواهی ! چرا ؟ 

چون  خیلی  ها  که  لگد مال  قدم  های  ما  هستند !  آرزو  می کنند  کاش  زنده  بودند  و  تحمل  می کردند  و از  خدا  کمک  می خواستند ! پس  همین  جایی که  ایستادی ، خیلی  ها  آرزویش  را دارند و  همین  برای   خوشبختی  کافی است ! 

4 ) من ناسپاسم :  رفته بودم پلاسکو مرکزی یه دوری بزنم . پلاسکو یه جایی است  که وقتی اون جا می روی از تنوع اجناس و رنگها هیجان زده می شوی و  قلبت از شوق بشدت می تپد ، حتی اگر پولی در کیفت نباشد !  ولی قتلگاه آقایان است ! 

یه آقایی توی دکه روزنامه فروشی سر کوچه مون کار می کنه ! حدود 50 سالشه ولی نمی دونم چرا 70 ساله نشون میده !  داخل مردمک چشمهایش هم کمی سفید شده ! هر روز وقت رفتن به حوزه ، حاضر غایبش  می کنم ! وقتی نیست نگران می شوم که نکنه مرده باشه ! اون روز اون هم توی پلاسکو بود  و داشت در بوستان آبکش  ها و سبد ها سیر می کرد . یه دفعه کسی گفت : خواهر ! من زود برگشتم ! خوب وسط 65  خانوم مانتویی تنها کسی که می تونه خواهر باشه،  ما چادری ها هستیم دیگه ! 

_ بله ، بفرمایید . 

_ میشه ببینید قیمت این سبد چنده ؟ 

برچسب قیمت سبدو داخلش زده بودند . من که عینکم نبرده بودم ، بهش نگفتم عینک ندارم . بعد چند سال بهم رو انداخته بود ! سبد گرفتم و تا جایی که می تونستم دور نگه داشتم  تا  قیمتشو ببینم . اون گفت :

_ پس چرا اینجوری نگاه می کنید ؟ نزدیک  چشمتون کنید !

سبدو بقدری به صورتم نزدیک کرد ، که سرم رفت توی سبد !

_ اِ  آقا چرا اینجوری می کنی ؟ بذار ببینم دیگه ! 

و دوباره سبد دور کردم  و مرد دوباره نزدیک  صورتم  کرد .   فایده نداشت ! حیف که دوربین مخفی نبود !همین جور داشتیم با سبد ور می رفتیم ، تا اینکه فروشنده بداد ما رسید ! !

…………………………………………………..

جمعه بود و  با بچه ها رفته بودیم حوالی شهر ، صفایی به دلمان بدهیم . خیلی وقت بود که  برای تفریح  بیرون  نرفته بودیم . هوا خیلی خوب بود و  زمین در جوار فصل بهار طنازی می کرد . همه جا سر سبز و زیبا . بچه ها ذوق زده بودند . دوربینشان آورده یودند تا عکس بگیرند ، بعد از اینکه چند تا عکس گرفتند ، دوربین دادند دست من !

_ مامان یه چند تا عکس از ما بگیر . 

_ من که عینکم نیاوردم !

_ عیبی نداره ! فقط دوربین صاف بگیر و عکس بنداز !

_ من چیزی نمی بینم ! 

_ عیبی نداره . فقط صاف بگیر و دوربینو تکون نده ! 

. . . اومدیم خونه . عکسها رو نگاه می کردیم . 

_ وای مامان ! اینا چیه ؟ فقط عکس شکم هاشون افتاده بود ! 

_ به من چه ! من که گفتم چیری نمی بینم ! 

… اونها باور نمی کردند وقتی من چیزی را نزذیک چشمم بکنم ، اصلاً  نمی بینم ! اونها هم ناراحت شدند و هم خندیدند و هم . . . ! !