استاد انصاریان  عادت دارند دعای کمیل را در تاریکی مطلق بخوانند و هر بار که به مسجد محل ما آمده اند ، تمام چراغهای مسجد را خاموش کرده اند . 

ایشان نقل می کنند ، روزی در دعای کمیل گفتم : خداوند فرموده که هر کس یک قدم به طرف من بیاد ، من 20 قدم به سمتش میام . ناگهان مرد جوانی در تاریکی  مسجد درِ گوشم گفت : حاج آقا ! به خدا بگید من اون یه قدم هم نمی تونم بیام ، همشو خودش بیاد ! 

داشتم فکر می کردم : توی کارهای دنیایی هم اینطوریم ؟ یا فقط وقتی به خدا میرسه ، رمق  رفتن یک قدم هم  نداریم ؟ ! کمی منصف باشیم ، بد نیست !