7  )  من ناسپاسم  : وقتی به منصوره زنگ زدم  و گفتم ، میام ببینمش ، خیلی خوشحال شد و گفت که بعد ظهر خواهرش میاد ببره خونه شون تا حمومش کنه !

آخه مادر منصوره  پیر بود و خود منصوره مشکل جسمی  مادر زادی داشت  و  معلول بود . البته همه معلول خدا هستیم ! ولی منصوره قادر به راه رفتن نبود و خوب نمی تونست حرف بزنه و کاری انجام بده ! شاید  راضی نباشه  ، ولی عین ” ناصر شهریاری ” بود  که در ” وضعیت سفید  ” هم بازی کرده . 

بهر حال بعد ظهر راه افتادم و رفتم خونه ی خواهرش که دو تا بچه ی کوچیک داشت  ، ولی هر چی زنگ زدم کسی درو باز نکرد . یک ربع موندم پشت در . داشتم نگران می شدم که فریاد  گنگ و مبهم منصوره را شنیدم ! خواهرش داشت اونو حمام می کرد و تا صدای زنگ شنیده بود ، زود از حموم درش آورده بود . 

منصوره داد میزد : نرو ! نرو ! الان سمیه میاد درو باز می کنه ! من هم دهانم به در چسبوندم و گفتم : باشه . من الان میرم و بعداً میام . ولی منصوره داد زد : نه نرو ! خیلی دل نازک بود ، نمی خواستم دلشو بشکونم ! دم در مونده بودم که دیدم از توی حیاط صدا میاد ! 

داد زدم : چیکار می کنی ؟ منصوره گفت : الان خودم میام . گفتم : نه نه ! تو نمی تونی ! گفت : الان میام ! ده دقیقه کشید تا منصوره از 5 تا پله  بالکن پایین بیاد و به حیاط برسه .  کف حیاط پر از شن و ماسه بود . چون  سمیه اینا خونه رو تازه خریده بودند و هنوز موزاییک نکرده بودند  !

منصوره تمام حیاطو سینه خیز اومد و با زحمت درو باز کرد ! وقتی دیدمش گریه ام گرفت .  کاش نمی رفتم  . منصوره از بس خودشو روی شن و ماسه ها کشیده بود ، تموم لباسش و سر و روش خاکی شده بود ! انگار ده ساله حموم نرفته !

منصوره را خوشحال کنیم با یه گل صلوات !