تنها بازمانده ی یک کشتی شکسته ، به جزیره ی خالی از سکنه افتاد . او مدتها دعا کرد ، تا خدا نجاتش دهد ، اما از کسی خبری نشد .
سر انجام ، خسته و از پا افتاده ، با  تخته پاره ها ،  برای خود ، کلبه ای ساخت ، تا از خود محافظت کند . 

اما روزی که بدنبال غذا رفته بود ، به هنگام بازگشت ، دید که کلبه در حال سوختن است ! 

او که امید خود را از دست داده بود ، فریاد می زد : خدایا ! چرا با من اینگونه کردی ؟! 

صبح روز بعد با صدای کشتی ای که به ساحل نزدیک می شد ، از خواب بیدار شد . 

او از نجات دهندگان پرسید  : شما از کجا فهمیدید من اینجا هستم ؟

 آنها پاسخ دادند : ما متوجه علامتی که با دود اتش می دادی ، شدیم !
یعنی ، وقتی اوضاع خراب می شود ،

 ناامید شدن  اسان است ، اما ممکن است دود کلبه سوخته  ، سفیر  نجات خدا برای تو باشد !