همه ی زخمها و جراحتهای روحی در گذر زمان التیام می یابد و فراق عزیزان و . . . کم کم به عادت تبدیل می گردد .
الا یک زخم که هرگز در گذر زمان بهبود نیافت و آن عاشوراست ! برای همین است که هرسال بیشتر از قبل در این مصیبت می سوزی !
چون عاشورا فرازمانی است و زمان را بدان راهی نیست تا التیامش دهد !
فرازمانی باش تا زنده گردی ! این همان ذکر ” یا حی است ” که اصرار بر مداومتش کرده اند !
عاشورا التیام نخواهد یافت تا تمام بشریت این زخم را تجربه کنند ! و همه ی عاشوراییان در گذر زمان بدان برسند !
و برای همین است که وقتی اباعبدالله ع پس از تولد ، را به آغوش پیامبر ص دادند ، حضرت گریست !
دختر نیکو خصالش علت گریه را پرسید . حضرت فرمود : او را تشنه و غریب و تنها در میان دو نهر آب ذبح می کنند ! فاطمه سلام الله علیها پرسید : پس بر او چه کسی خواهد گریست ؟
پیامبر ص فرمود : امتی خواهند آمد که بر او خواهند گریست مانند مادر و پدری که بر مصیبت فرزندان خود می گریند !
امشب در روضه یکی از کاربردهای موت اختیاری را کشف کردم!!