وقتی به منصوره زنگ زدم و گفتم، میام ببینمش، خیلی خوشحال شد و گفت که بیا خونه ی خواهرم. 
 قرار بود بعد از ظهر خواهرش، منصوره را ببره خونه شون تا حمومش کنه!

آخه مادر منصوره  پیر بود و خود منصوره مشکل جسمی  مادر زادی داشت و معلول بود. 
البته همه معلول  حضرت حق که علة العلل است،  هستیم؛ ولی منصوره هم قادر به راه رفتن نبود و هم  خوب نمی تونست حرف بزنه و کاری انجام بده.
 شاید راضی نباشه، ولی عین “ناصر شهریاری” بود  که در “وضعیت سفید” هم بازی کرده ! 
بهر حال بعد ظهر راه افتادم و رفتم خونه‌ی خواهرش که دو تا بچه‌ی کوچیک داشت، ولی هر چی زنگ زدم کسی درو باز نکرد.

 یک ربع موندم پشت در. 

داشتم نگران می‌شدم که فریاد  گنگ و مبهم منصوره را شنیدم!

 خواهرش داشت اونو حمام می کرد و تا صدای زنگ شنیده بود، زود از حموم درش آورده بود. 
منصوره از دم پنجره داد میزد: نرو! نرو! الان سمیه میاد درو باز می کنه!
 من هم دهانم به در چسبوندم و کمی آهسته گفتم: باشه. من الان میرم و بعداً میام.
 ولی منصوره داد می زد: نه نرو! 
خیلی دل نازک بود، نمی‌خواستم دلشو بشکونم؛ دم در مونده بودم که دیدم از توی حیاط صدا میاد.
داد زدم: چیکار می کنی؟ 

منصوره گفت: الان خودم میام. 

گفتم: نه نه! تو نمی تونی! 

گفت: الان میام! ده دقیقه کشید تا منصوره از 5 تا پله بالکن پایین بیاد و به حیاط برسه. 
 کف حیاط پر از شن و ماسه بود. چون  سمیه اینا خونه  نوسازو  تازه خریده بودند و هنوز موزاییک نکرده بودند.
منصوره تمام حیاطو سینه خیز اومد و با زحمت درو باز کرد!
 وقتی دیدمش گریه‌ام گرفت. 

 کاش نمی رفتم! 

 منصوره از بس خودشو روی شن و ماسه‌ها کشیده بود، تموم لباسش و سر و روش خاکی شده بود! انگار ده ساله بود که حموم نرفته بود !

حالا منصوره از رنج معلولیت رها شده و پیش خداست. 

همه ی منصوره های درگذشته رو  را شاد کنیم با فاتحه مع الصلوات !