پاسخ سوالات فوق واضح است .

مردم ابتدا  دنبال ملکاتی می روند که نان آور است . چون مجبورند و این مربوط به بعد حیوانی افراد است . 
من و شما هم همینطوریم . اول باید نان خورده باشیم تا اینجا بحث کنیم .
کسی که از بازوی خودش نان می خورد ، نزد خدا و اهل بیت و مردم سربلند است و بالعکس . 

پس برای کسب  وجهه اجتماعی ، ما ناچار هستیم از دسترنج خود زندگی کنیم . 

و این یک ضرورت اصلی برای مبلغ است .
 بسیار مایه ناراحتی است  وقتی که می بینیم  مومنی و مبلغی کلّ بر مردم است ! 

در قوت روزانه اش محتاج مردم است . از گذران زندگیش عاجز است . 
چرا ؟ 
من پاسخ را با یک سوال جواب می دهم : 
آیا انبیا و پیامبر ص و اهل بیت محتاج مردم بودند ؟ خیر .
با اینکه آنها تمام علوم را داشتند و با اعجاز قادر به تأمین معاش خود بودند ، چرا کشاورزی و دامداری و خیاطی و نجاری و … می کردند ؟

اصلاً چرا وقت خود را صرف این کارها می کردند ، با اینکه ثانیه ثانیه عمر ، برایشان سرمایه ای عظیم محسوب می شد ؟ 

چرا حضرت علی ع ، هر شب کنار پانصد نخلی که کاشته بود ، دو رکعت نماز می خواند ، تا هزار رکعت می شد ؟ 
آیا جز این بود که سربار مردم نباشند ؟