#پروین_اعتصامی
ای عجب ! این راه نه راه خداست 

زانکه در آن اهرمنی رهنماست!
قافله بس رفت از این راه ، لیک

کس نشد آگاه که مقصد کجاست
راهروانی که در این معبرند 

فکرتشان یکسره آز و هواست !
ای رمه ، این دره چراگاه نیست 

ای بره ، این گرگ بسی ناشتاست
تا تو زبیغوله گذر میکنی

رهزن طرّار ، تو را در قفاست 
دیده ببندی و در افتی به چاه 

این گنه تست ، نه حکم قضاست !
لقمه سالوس که را سیر کرد ؟

چند بر این لقمه تو را اشتهاست ؟
نفس بسی وام گرفت و نداد

وام تو چون باز دهد ؟ بینواست!
خانهٔ جان هر چه توانی بساز 

هر چه توان ساخت در این یک بناست
کعبهٔ دل مسکن شیطان مکن 

پاک کن این خانه که جای خداست !
تا بُودت  شمعِ حقیقت بدست

راه تو هر جا که روی ، روشناست
تا تو قفس سازی و شکّر خری 

طوطیک وقت ز دامت رهاست
کاهلیت خسته و رنجور کرد 

درد تو دردیست که کارش دواست
روی و ریا را مکن آئین خویش 

هر چه فساد است ز روی ریاست
شوخ تن و جامه  چه شویی همی ؟

این دلِ آلوده به کارت گواست 
پای تو همواره براه کج است 

دست تو هر شام و سحر بر دعاست !
بار خود از دوش برافکنده ای 

پشت تو از پشتهٔ شیطان دو تاست
ورطه و سیلاب نداری به پیش 

تا خِرٙدت کشتی و جان ، ناخداست
جان به تو هر چند دهد ، منعم است

تن ز تو هر چند ستاند ، گداست 
منزل غولان ز چه شد منزلت ؟ 

گر ره تو از ره ایشان جداست 
آنچه که دوران نخرد ، یک دلیست 

آنچه که ایام ندارد ، وفاست
دزد شد این شحنهٔ بی نام و ننگ

‌دزد کی از دزد کند باز خواست ؟
روشنی اندوز که دل را خوشی است

معرفت آموز که جان را غذاست
پردهٔ الوان هویٰ را بِدر

تا به پس پرده ببینی چه هاست ؟
اطلس نسّاح هویٰ و هوس

چون گه تحقیق رسد ، بوریاست !