نمی دونم تا حالا چیزی رو وصله کردی یا نه؟

برای وصله پارچه ای را انتخاب می کنند که خیلی ناهماهنگ نباشه .

خیلی خوب است برای اهل بیت ع وصله ناجور نباشیم !

.

بعضی ها در دینداری ، مثل پیچک هستند !

هر کجا از خدا و پیامبر و قیامت و … چیزی دیدند ، محکم می چسبند و رها نمی کنند !

و بعضی ها را ، باید مدام به خدا و پیامبر و … چسباند !!

من نمی دونم چرا اینطور شدند، ولی مطمئن باشیم که در قبالشان مسئولیم !

اگر از دسته اولی ها هستیم ، یه کمکی هم به دسته دومی ها بکنیم !

جای دوری نمی رود ! پیش خدا می رود !

_ الو ، سلام ، چطوری ؟ دارم میرم مشهد ، تو هم میای ؟

_ دارم میرم هیئت تو هم میای ؟

_ دارم میرم به سالمندان سر بزنم تو هم میای ؟

_ برای جشن عاطفه ها پول میریزم ، تو هم پول میدی ؟

اینها ، ملائکه بی نشانند ، خودشان هم نمی دانند !

.

حالا من توقع ندارم مکه و مدینه برود ، ولی از قلیون خونه هم سر در نیاورد ! !

روحم را می گویم که شب موقع خواب ، تا چشم مرا دور می بیند ، با آدمهای ناباب می گردد و صبح که بلند می شوم ، دوباره باید ایمان بیاورم !

خواندن سوره حمد یکبار و سه بار سوره توحید ، یکبار صلوات ، یکبار تسبیحات اربعه ، یک بار اللهم اغفر للمؤمنین و المؤمنات و المسلمین و المسلمات الاحیاء منهم و الاموات و وضو داشتن ، را توصیه کرده اند ، که بتوانیم روحمان را کنترل کنیم !

البته برای مقربین ، محافظت از سیر روح ، در خواب و بیداری فرقی ندارد !

آنها همیشه بیدارند حتی در خواب !

.

.

​همه ی ما می دانیم که پایتخت نشینان ، بیشتر از شهرستانی ها از طبیعت محروم هستند و لذا وقتی ما به شهرستان می رویم ، اولین کاری که اقوام لطف کرده و  انجام می دهند ، این است که ما را به باغ و بوستانی ببرند تا روحیه ی ما بهتر شود و انگیزه بیشتری برای زندگی پیدا کنیم !

ولی از طرف دیگر ،  این پیک نیک ها لباس و کفش مخصوص بخود می خواهد  و برای دو روز سفر و انهم با ماشین فسقلی  و با 5 سرنشین ، که نمی شود لباس پیک نیک هم  برد !
چون  تقریبا غیر از پشت ماشین ، بغل هر کدام از ما ، مقداری از تجهیزات و مأکولات تعبیه شده است ! اگر یک نوه شیطون را هم به این کلکسیون  اضافه کنید که قصد دارد ، داخل ماشین همه ی بازیها اعم از اتل و متل ،  و تاب بازی را اجرا کند ، خودتان باید حدس بزنید ما با چه حالتی ، انبساط خاطر خود را فراهم می آوریم !
به هر حال رفتیم و به شهرستان رسیدیم و فردا اول صبح ، با همان لباس های پلو خوری و کفش مجلسی عازم ، باغ و باغات شدیم . غیر از خانواده ی ما و خانواده ی خواهر شوهر و خانواده ی برادر شوهر ، دو عدد خانم سالمند که شامل مادر بزرگ و عمه  خانم می شدند ، همراه ما بودند . 
ما که داخل  ماشین بعلت اینکه نفرات زیاد  بود ، و و بغل هر کدام هم قسمتی از خوراکی ها قرار داشت ، تقریبا رو به موت بودیم و لذا به محض خروج از شهر ، هر درختی را می دیدیم ، داد می زدیم اینجا خوبه ! نگه دارید . 
ولی جعفر آقا ( داماد محترم ) می گفت : یه جایی هست که خیلی عالیه ! ما هم زیر لب غر می زدیم که : خودش نشسته جلو و از ما خبر نداره .
تا اینکه به جایی که جعفر اقا گفته بود ، رسیدیم . واقعا راست می گفت . رودخانه کم عمقی ، با آب زلال و درختانی که بواسطه ، نزدیک شدن پاییز ، برگ هایشان زرد رنگ شده بود ، خیلی منظره زیبا و قشنگی را درست کرده بود  . 

به هر حال ماشین ها را کنار جاده پارک کرده و هر کدام با یک  عالمه وسایل عازم لب رود خانه شدیم .

 هر کدام از خانم ها هم یا دست بچه ای را گرفته بودند و یا دست مادر یزرگ و عمه خانم .
 اینجا یاد آخرت افتادم که چطوری می خواهیم وزر و بال اعمال خود را حمل کنیم . البته در آخرت از قابلمه آش و برنج و دبه دوغ و کلمن و … خبری نیست ! 

رفتیم و کنار رود خانه زیر درخت اطراق کردیم .
 نکته جالب این است که خاندان ما بر خلاف غربی ها ( که با یک کنسرو و یک بطری اب پیک نیک می روند ) ، همه ی آداب میمهانداری را در کوچه و باغ هم رعایت می کنیم تا مبادا مقبول نبیفتد !
 لذا قابلمه برنج و خورشت و سالاد و آش بعد از ظهر و دوغ و کلی کاسه و بشقاب و نوشابه و رادیو و جانماز و بالش و پتو  ، با دبه های آب و آفتابه  . . . را همراه اورده بودیم !
آقایان غیر از جعفر آقا رفتند دوری بزنند و ما کمی که نشستیم ، از درخت انواع حشرات ، دور سرمان جمع شد . 
البته ، موجودات دیگری هم بودند که نخواستیم بگوییم  مبادا حالتان بد شود .

 آفتاب هم داشت به سمت ما بالا می آمد .
 جعفر اقا گفت : برویم اون سمت رودخانه ، اون جا تا غروب سایه است و درخت هم ندارد و بدون اینکه منتظر جوابی از ما بشه ،  فلاسک چای و با قندون و استکان برداشت و پاچه شلوارش را بالا زد و از آب رد شد و رفت آنطرف ! 

و ما زنها با کلی وسایل ماندیم  اینطرف . 

خوب برای من که ، سالهای زیادی با فمنیستها سر و کله زده  بودم ، اینجا با خودم گفتم : حق با فمنیستها ست که باید خدمت آقایان را رسید !
مادر بزرگ و عمه خانم گفتند : ما عمراً  از توی آب رد شویم . راستش خود ما هم  بدلیل محذورات شرعی قادر به این کار نبودیم ، لذا تصمیم گرفتیم وسایل را جمع کرده و به سمت جاده رفته و از آنجا دور زده و  به سمت دیگر برویم . 
وقتی به سمت دیگر رود خانه سرازیر شدیم ، اون قسمت تمام گل بود و هر جا پا می گذاشتیم ، توی گل فرو می رفتیم . 
خدا را شکر که  کسی از این از موبایل های جدید نداشت ، وگرنه الان عکس ما با آن همه وسایل ، توی اینترنت بود ! 

هر کدام با یک زنبیل و سبد و قابلمه و  دست یک بچه را گرفته ایم ، داخل گل گیر افتاده بودیم . 
 هر چی هم جعفر آقا را صدا  می زدیم ، نمی شنید . 

عمه خانم که پیرزن شوخ و شنگی بود ، با ما داد می زد : 

جعفر آقا ! الهی درِ اداره ات را گل بگیرند . الهی هر کی تو را رئیس کرده ، گور به گور بشه ! و هر چی ناسزای مخصوص اون فضا  بود ، می داد . 
به هر حال ، وقتی ما نزد جعفر آقا رسیدیم ، با کفش های مجلسی که تمام در گل فرو رفته و لباس ها های پلو خوری که . . .  ، دیدیم جعفر آقا با چوپانی نشسته و دارد چایی می خورد و گل می گوید و گل می شنود ! 

وقتی با بدبختی مستقر شدیم و خودمان را رفع و رجوع کردیم ، گفتیم : عمه خانوم ! به جعفر آقا بگو چی می گفتی !

عمه خانوم هم گفت : الهی  خیر ببینه ! چه جای خوبی ما رو آورده ! 
اون روز با تمام تفاصیل تمام شد ، ولی خاطره در گل فرو رفتن و ناسزاهای عمه خانوم ماندگار شد .

​کربلایی چایی ته استکانِ کمر باریک را هورت  سر کشید و بلند شد که برود سر زمین .
 هر چند دل و ودماغ نداشت ، ولی امروز نوبت آبش بود . 

 گیز بس ۱ ،  زیر طاقچه  دراز کشیده  بود و دستشو روی چشمش گذاشته بود ، اما چشمش یواشکی به تابلوی امام رضای توی طاقچه بود . 
هر دو تایی می دونستند که خوابیدن های گیز بس ، الکی است !  

یه بهانه است که  دوباره حرفهای تکراری رد و بدل نکنند ! 

اون گیز بسی که همیشه بعد نماز صبح خمیر می کرد و بوی نون تازه اش ، آدم را گیج و منگ می کرد  ، حالا بیحوصله ، باقیمانده عمرش را هدر می کرد  ! 

کربلایی بیل را از کنار دیوار حیاط برداشت و  روی دوشش گذاشت .

از دالان  حیاط رد شد و از خانه زد بیرون . 

دو تا جوان خنده کنان ، از کنارش رد شدند و بهش سلام کردند . 

کربلایی یه علیک سلامی گفت و با دیدن آنها بیاد تنها پسرش غلامرضا  افتاد . 

عجیبه ! از وقتی غلامرضا  رفته بود  ،همه چیز با زبان بی زبانی شده بودند  نایب  غلامرضا !  

غلامرضایی که از امام رضا گرفته بود ، هفت ماه پیش ، موقع  پادر میانی در یک نزاع دسته جمعی ،  کشته شده بود .

دهانش تلخ شد ! 

 دوباره داغ دلش تازه شد و اندوه تا عمق جانش شعله کشید . اشک در چشمش حلقه زد و  شبنم براقی روی پلکش جا کرد . 
چه نقشه هایی که برای غلامرضا کشیده بود ، کدوم گاو بفروشه برای عروسیش ، کدوم زمینو بفروشه برای کار و کاسبی اش ، کجای خونه براش اتاق بسازه !

هزار نقشه برای بودن تنها پسر ! 

و حالا هزار آوار در نبودن پسر ! 

به لب چشمه که رسید ، آفتاب داشت از پشت کوه سرک می کشید و محکم و استوار ،  بی محل به نبودن غلامرضا  در دشت پهن می شد !  

با بیل ، خاک چشمه را جابجا کرد و آب در زمین  جاری  شد ! بی سر و صدا ! 

انگار از کربلایی ، رودر وایستی داشت و دست و دلش به جاری شدن نمی اومد ! 

………………………………………………………

آفتاب سه ساعتی  غروب کرده بود ، که کلون  در را دق الباب کردند . کربلایی بی حوصله به گیز بس  نگاه کرد . 

اما اون انگار اصلاً صدای در را نمی شنید و طبق معمول زیر طاقچه دراز کشیده  بود با نگاه راز آلود به تابلوی امام رضا ! 

خودش بلند شد و دم در رفت . تا در را باز کرد ، دوباره  کل عباس  را با  بقیه ریش سفیدهای ده دید . 

کل عباس هم مثل خودش ، پیر و شکسته شده بود ، از بس غصه ی قصاص  پسرش را کرده بود ! 

کربلایی با ناراحتی در را بست ، اما دستی میان دو لنگه در حائل شد ! 

یک دست آشنا ، با انگشتر نقره ای و عقیق یمنی . 

دست حاج ستار بود که تازه  از کربلا اومده بود .

 در را باز کرد و حاج ستار را در آغوش کشید و بلند بلند گریه کرد .

 حاج ستار وسط گریه کربلایی ،  آهسته پرچم قرمزی را توی سینه کربلایی جا کرد و گفت : تو را قسم به این پرچم حرم حسینی ، از جوون اینها بگذر . 

کربلایی تا پرچم را دید ، زانوانش سست شد و روی زمین نشست و با گریه گفت : خدایا راضیم به راضی تو !

اهالی بلند صلوات فرستادند و همگی کربلایی را غرق بوسه کردند! 

کل عباس جلو اومد و خودش را بپای کربلایی انداخت ، اما کربلایی  بلندش کرد و بغلش کرد و هر دو مستأصل و درمانده گریه کردند !

هر دوتا شون تموم شده بودند ! 

دیگه رمقی نداشتند ! 

ریش سفیدها کربلایی دعا کردند و برای غلامرضا فاتحه فرستادند !

وقتی همه رفتند و کربلایی در را آرام  بست ، یواش یواش به سمت اتاق اومد . 

عقلش جلوتر از دلش می اومد !

انگار پاهای دلش روی زمین کشیده می شد !

آهسته داخل اتاق شد و در بست .

و مجال حرف زدن به گیز بس نداد .

رختخوابش پهن کرد .انگار یه بار بزرگ از  دوشش برداشته بودند ! سبک شده بود .

حالا مونده بود چطور به گیز بس بگه . زیر لب زمزمه کرد : دخیلم یا امام رضا ! 
صبح قبل  از اونکه چشمش باز کنه ، بوی نون تازه مشامش را  می نواخت . 

فکر کرد خواب میبینه ، اما  نه …!

گیز بس داشت نون می پخت ..‌.!

صدای چاووش می آمد : 

السلام ای زائران حضرت شمس الشموس ! 

السلام ای خادمان درگه سلطان طوس !

۱) وقتی زنی دختر های پیاپی می زایید ، اسم دختر آخری را « گیز بس یعنی دختر بس » می گذاشتند به این امید که بچه ی بعدی پسر باشد !