وقتی  قرار  باشه . . .   دیگه  چه  فرقی  می  کنه  . . .  !

وقتی  قرار  باشه  پای  رفتن  نداشته  باشی  !  دیگه  چه  فرقی  می  کنه  کفشت  تازه  باشه  یا  کهنه !

وقتی  قرار  باشه  چشمت  جایی  نبینه  !  دیگه  چه  فرقی  می  کنه  که  تابلوهای روی دیوار  کج   باشه یا راست باشه  !

وقتی  قرار  باشه  کسی  به  خونه  ات  نیاد  !  دیگه  چه  فرقی  می  کنه  صبح  در  قفل  کنی و یا  شب ! 

وقتی  قرار  باشه  لباسهاتو  که  خیاط    تازه  دوخته  نپوشی !  دیگه  چه  فرقی  می  کنه   به  تنت   خوش  فرم  باشه  یا  نباشه  !

وقتی  قرار  باشه  توی خونه ای که می سازی ، ننشینی ! دیگه  چه فرقی می کنه چند تا اتاق داشته باشه !

 وقتی  قرار  باشه  از  اداره   اخراجت  کنند ! دیگه  چه  فرقی  می کنه  مانتو و کفش  سر  کارت  با کلاس   باشه  یا   نباشه !

وقتی  قرار  باشه  زودتر  از  همه  غزل  خداحافظی  بخونی !  دیگه  چه فرقی  می کنه  خونه  به  اسمت   باشه    یا  نباشه !

اینا  رو  برای  دوستم  نوشتم  که  مدام  پیش  من  می اومد  و از   مشکلات  زندگیش  عجز  و  لابه  می  کرد  و  می  گفت :  اگه  اون  جوری  بشه  من  تحمل نمی  کنم  .  اگه  اینطوری  بشه  ،  من  فلان  می  کنم و  بعد  در  اثر  یک  حادثه  ناگهانی  فوت  کرد  و همه  چیز  اون  جور  شد  که دوست  نداشت  ! فقط  اون بیخودی  خیلی  غصه  خورده  بود  و  گریه  کرده  بود !

شاید هم چون قصد همکاری نداشت ، اینطور شد !

 بعضی  وقتها  ما  دلشوره ها  و  غصه  هایی رو  تحمل  می  کنیم  که  اصلا  عمرمون  بهش  کفاف  نخواهد  داد ! چون  هیچ  چیزو  نمی  دونیم ! ما از  قرار  ها  خبر  نداریم  !

 تمام  مردم اگر چشمشان به ظاهر توست  /

نگاه من  به دل پاک و جان طاهر توست !

فقط نه من به هوای تو اشک می ریزم  /

که هر چه رود در این سرزمین ، مسافر توست !

همان بس است که با سجده دانه برچیند /

کسی که چشم تو را دیده است و کافر توست !

به وصف هیچ کسی جز تو دم نخواهم زد /

خوشا کسی که اگر شاعر است ، شاعر توست !

که گفته است که من شمع محفل غزلم ؟ /

به آب و آتش اگر می زنم به خاطر توست !

شاعر : فاضل نظری  

نامه ام را می گذارم باز بر دوش نسیم   /

راه دشوار است بسم الله الرحمن الرحیم !

حال تو الحمد لله است مانند بهشت  /

حال ما - العفو -مثل خار و خس های جحیم !

حرف های ما پر از پروانگی هستند  ، باز  /

در طواف نور تو  ، پرواز کم می آوریم !

چیست تکلیف کسی که در خودش زندانی است  /

او که دور افتاده از فیض صراط مستقیم !

از رمیدن های آهو ، ترس و تک افتادگی  /

بغض هایم را بخوان از چشم های یا کریم !

حال من با فال ،  انعمت علیهم می شود  /

بهتر  از کبوتر های در صحنت مقیم !

هر چه می خواهد دل تنگت بگو ، من راضی ام  /

در جواب نامه ام باران بیاید یا نسیم !

شعر از : رقیه نذیری 

7 ) یلدای غیبت :  آقا جانم ! به من کمال انقطاع از غیر خودت را موهبت کن و بازم دار از اینکه بذر مهر را در پای هر بی لیاقتی بیفشانم ! تو این گونه کرده ای ، بارها آیه های رهایی را به من الهام کرده ای ، قوت تلاقی را از نگاهم گرفته ای تا وادارم کنی چشم از همه فرو بندم ، جوابهای سربالایشان را به گوشم رسانده ای تا فقط ، اجابت تو را بجویم ! 

ولی دریغ ! . . . من با   میخک لبخندی ، داوودی  وعده ای ،  بنفشه ملاطفتی ، که پیش رویم نهند ، خویش را می بازم و می اندیشم که شانه هایشان جای تکیه دادن است ! و آن گاه ، گلدانهای شب بویت یادم می رود ، بوی محبوبه های باغچه ات فراموشم می شود ! و وقتی دوباره به درهای مسدودشان بر می خورم ،  باز بودن با تو را آرزو می کنم ! اما چه سود که این داستان ، کسل از تکرار  است !

اکنون اگر از بام ملکوت برخفّت من افسوس می خوری ، من به تو را داشتن مفتخرم ! آقا جان ! تو از من  ملول شدی اما ، نگذاشتی صاحبی دیگر برگیرم ! از با من بودن ، روحت به استغفار افتاد ، اما هم چنان به من هستی بخشیدی ! پس باز همراهم باش ! من را مسکین و یتیم واسیری بدان که بر در خانه ات راحله افکنده است ! دردت بجان نحیف و زخم دیده ام ! 

منبع : همان 

  6 ) یلدای غیبت  :  بر سر درگاهت نوشته ای  ”  پس  از خرید باز پس نمی دهم مگر آنکه فروشنده خودش بخواهد پس بگیرد !” و همه ی امید ابلیس ،  به  همین مگر است ! به صرافت افتاده مرا به جایی بکشد که هوس پس گرفتن بکنم ! بی مروت بد جوری احاطه ام کرده  و اگر  از گرد راه نرسی ، خدای ناکرده مرا از تو می گیرد ! اگر با من وداع کنی  ، راکد می مانم ، اگر از من دست بداری ، خویش را از هیچ جرمی بری نمی شمرم ! 

تو که بروی ، به دنبالت سرمایه انسانیت از کف می رود و تجارت یاس می شکند ! مرا از جنّات عنایتت بیرونم مکن ! با تمام قوتم می دوم و دست و پا می زنم ! آه من قلة الزاد و طول السفر ! اما خبری نیست ! 

 من دعاگوی توام ،  اما  سوز دعای تو  در من اثر نکرده است !  شاید از جمودی ، سنگ شده ام و شاید در التماسم ،  چیزی از تعارف دیده ای ! اما نه ! من خودم به خطا تن دادم ، خودم نمک کرامتت را خوردم و نمکدان ارادتت را شکستم ، خودم محاوره با تو را به فردا افکندم ، من بودم که خنکای حدیقه تو را از خود دریغ کردم با حرارت جانگداز  برهوت  غیر تو ! 

جان را داده اند برای خرج تو کردن ! سر را داده اند برای صرف تو داشتن ، اگر استعداد ، ادای دین به تو نکند ، به چه کار می آید ؟ من هستی بی هویت نمی خواهم ! اگر این دار قالی را ، بر پایه  محبت تو بنا نکنند ، از بوریایی  بی بهاتر است ! کتاب عمر اگر شالوده اش تو نباشی ، دور ریختنی است ! 

اکنون از آن حنوط بهشتی که از ردّ پایت سرشته ای ، بر دیدگانم بگذار ! و هیچ نشانی جز در خاطر خودت از من مگذار و تنها بر سنگ مقبره ام بنگار : و کلبهم باسط ذراعیه بالوصید کهف / 18 . یکباره نرو آقا ! هفت بار برو  و برگرد ! تو تنها یاری برای آنکه تنها تو را دارد ! 

بگشای تربتم را ، بعد از وفات و بنگر  / کز آتش درونم دود از کفن برآید !