6) بن بست 204 )  منتصر، پسر متوکل عباسی وقتی دید در مجلس بزم پدرش  ،  به امام علی(  ع ) توهین می شود ، خشمناک شده و به پدرش اعتراض می کند . ولی نتیجه ای نمی بیند و لذا تصمیم به انتقام می گیرد .

او  با اینکه از امام هادی ( ع) می شنود که کشتن پدر ، عمر انسان را کوتاه می کند ، باز با این حال کمر به قتل پدر خونخوارش بسته ، و او را به قتل می رساند ! و مسلمانان را از دست این جرثومه ی فساد آزاد می کند ، ولی چند ماه بعد  منتصر ، در عنفوان جوانی می میرد !

منتصر از این بن بست اینگونه می رهد ، تو بودی چه می کردی ؟ 

5)  بن بست 204 :  نمی دونم  تا  حال شنیده ای یا دیده ای یا نه ؟ بهش می گویند دید شبکه ای ! ! 

 مثلاً  اگه کسی بهت بگه : این چه کیفی که ورداشتی ؟ و یا این چه مانتویی که پوشیدی ؟ و یا چرا   اینجا درس میخونی ؟  علت سوالش اینه که با دید جزیی بهت نگاه کرده !  اصلاً خبر درستی ازت نداره ! 

اون نمی دونه که کتابات سنگینه و دسته این کیف محکمه ! اون نمی دونه که شوهرت  هنوز مساعده از اداره نگرفته ! و  اینجا درس میخونی چون امکان حضوری خوندن را نداری !

اگه اون راجع به تو و زندگیت و درس و کتابات و حقوق شوهرت و بچه هات همه چیزو می دونست ، ازت سوال نمی کرد و یا بهت طعنه  و کنایه نمی زد ! 

وای که هر چی می کشیم از دست جهل و نادانی ماست .  واقعاً امیرالمؤمنین ع راست گفته که : انسان کشته ی جهل خویش است .

می خواستم بگم بیشتر حرفهایی که در بن بستها می زنیم ، بخاطر اینه که  با یک دید جزیی به همه چیز نگاه می کنیم ! اگر با دید شبکه ای نگاه می کردیم و همه ی ابعاد در نظر می گرفتیم ،  جلوی زبونمون میگرفتیم . 

دید شبکه ای یعنی تفکر  درست و همه جانبه ای  نسبت به  جایگاه خدا و انبیا و ائمه و فرشتگان و مردم و شیطان و . . .  داشته باشی و هر چیزی رو در جای خودش ببینی !  اون وقت دیگه همه چیزو از دریچه منافع شخصی خودت نگاه نمی کنی ! اون وقت اگه چیزی به نفع کسی تموم میشه و به ضرر تو ، خودتو بدبخت احساس نمی کنی ! 

این داستانو شنیدی : مردی برای دیدن  دخترش که توی روستایی بود رفت .  دخترش به پدر گفت : پدر جان دعا کن که بارون  نیاد تا همه ی کوزه ایی که شوهرم ساخته و جلوی آفتاب گذاشته ، خوب خشک بشه . وقتی پیرمرد به خانه دختر دیگرش  رفت ، دخترش گفت : پدر جان دعا کن  تا بارون بیاد تا زراعت شوهرم از آب سیراب بشه ! 

و پیرمرد مونده بود چیکار کنه ؟ ! لابد این هم از بن بستهای زمان قدیم بوده ؟ ! 

همه ی ما  حقایق دنیا رو با دید جزیی نگاه می کنیم . مثل کسی که ته یه چاه افتاده ! اون از ته چاه چی می بینه ؟ به اندازه قطر یک چاه ، اونهم مستقیم و نه اطرافشو !

به مردمک چشمت اعتماد نکن که به حول الهی 180 درجه رو کامل می بینی ! دید  خیلی ها از جسمشون اون طرفتر نمیره ! سردشون نباشه ، گرمشون نباشه ، شکمشون پر باشه ،  لباسشون نرم باشه و عطر فرانسویشون براه باشه و چند تا چاکر و نوکر داشته باشند و … همین براشون عالیه ! 

دید شبکه ای  یعنی اینکه روی زمین  راه بری ، ولی از ملکوت به زمینی ها نگاه کنی ! اون وقت هرگز در بن بستها کفر نخواهی گفت ! 

4) بن بست 204 : می دانی کلید واژه های بن بست چیست ؟  

اگه اهل ترس از خدا باشی به خودت گیر می دهی : چرا ؟ برای چی ؟ چطور ؟ مگه میشه  ؟ من که همیشه دعا می کردم ؟ من که همیشه نمازم اول  وقت می خوندم ؟ من که به کسی بدی نکردم ؟ من از اول شانس نداشتم ؟ می دونستم اینطور میشه ! نمیدونم چه گناهی کردم ؟ نمی دونم  مکافات چیو دارم پس میدم ؟ نمی دونم ؟ ! دیدی چه خاکی بسرم شد ! 

اگه خیلی اهل ترس خدا نباشی به مردم گیر میدی : مگه من از اون چی کمتر دارم ؟ واسه چی من اینطور شدم و اون نشد ؟ مگه من به کی بدی کرده بودم ؟  چطور اون اهل دیانت نیست ، اینطور  خوش بخت شده و اون وقت من ؟ ! چطور اون دختره اهل نماز نبود ، شوهر به اون خوبی پیدا کرد و  شوهرمن اینه ؟ چرا بچه اون مادر بی حجاب،  اینقدر مؤدب و مؤمنه و بچه من وحشی و بی ادب ؟ چرا من  از تهران شوهر کردم ، رفتم روستایی که اینترنت هم نداره ، اون وقت صغری از دهات شوهر کرد و رفت فرانسه ؟ 

اگه دیگه به سیم آخر زده باشی ، به خدا  و ملکوتیان گیر میدهی ! از اول هم خدا منو دوست نداشت ! خدا به من محل نمی ذاره ! اهل بیت که به من توجه ندارن ! چقدر دعا کردم اصلاً جواب نمی دهند ! اونها با خوبها سر و سرّ دارند ! معلوم نیست اون بالا چه خبره ؟ خدا همیشه پشت پولدارهاست ! خدا اگه منو دوست داشت کمی توی کیفم پول میذاشت ! 

من با اینکه  خیلی سواد کلامی ندارم ، ولی می فهمم که بعضی از این حرفها کمی بوی شرک میده ! بعدش هم این کلید واژه ها علاوه بر دسته بندی  بالا ، سه مرحله داره :  اگه زبانی بگی و کسی بشنوه ،  یا اگه زبانی بگی و کسی نشنوه و یا فقط در ذهنت مرور کنی . به هر حال در کتاب قانون جزایی خدا هر کدوم از اینها یک تبصره خاص داره که به بحث ما مربوط نیست ! 

چطور برات فرق می کنه کسی توی ظرف بزرگ برات میوه بچینه و یا توی یک کاسه کوچیک ، توی ظرف کریستال سوگا برات  میوه بچینه و یا توی بشقاب ملامین و یا دو تا میوه بذاره توی پیش دستی  و برات بیاره و یا دو تا میوه بذاره توی نایلون و بده ببری ، به هر حال که باشه دو تا بیشتر نمی خوای بخوری ولی همه این مدل پذیرایی برات  مفهوم خاصی داره ، اون وقت توی بن بست هر چی بگی و هر مدل حرف بزنی ، و بعد هیچی به هیچی ؟ 

آخرش هم اینه که من به حرف ” چ ” خیلی فکر کردم . منظور فیلم چمران نیست ! منظورم اینه که چرا  حرف ” چ” در بن بست ها اینقدر تکرار میشه ؟ از رمز و راز حروف خبر داری که ؟ !  

3 ) بن بست 204 : می دانم که  شاید خوشایندت نباشه و گفتنش هم برای من سخته  ، ولی خیلی دلم می خواد که حرفهایم را بزنم ، شاید از میان این حرفها گره ای گشوده شود . 

اول از همه بگم که ما همگی فکر می کنیم ویژه هستیم !  یه تافته جدا بافته که خدا ما را منحصراً بافته و یه حساب جدا برای ما باز کرده است . اصلا ً من سر این بحث ندارم که این درسته یا نه ! ! ! شاید هم راست باشه ! ولی همین تفکر ابتدایی منشأ خیلی از ین بستهای زندگی ماست ! 

چرا من ؟ چرا این همه دختر کم سواد و بی ریخت  و بی هنر  ، توی فامیل ازدواج کردند و اون وقت  هنوز برای من ! موقعیت  خوبی برای ازدواج فراهم نشده ؟ ! 

چرا من ؟ همه برادرهایم بلند قدند و من کوتوله ! همه خواهرهام چشمشون مثل آهو درشت و قشنگه و چشم من مثل منجق ! 

چرا من ؟ برادر و خواهر های کوچکتر و دست و پا چلفتی من ،  اینقدر خوش شانس اندو شغل مناسب پیدا کردند  و اون وقت من ! توی بدبختی و بیکاری  دست و پا می زنم ؟ 

چرا من ؟ همه دوستام با یه پسر مؤمن و خوشگل ازدواج کردند و اون وقت هر چی چپر چلاقه ، به خواستگاری من میاد ؟ 

چرا من ؟ شوهرهای همه دوستام شغل مهمی دارند و مسئولیت دولتی دارند و مدام با هواپیما مسافرت می روند و اون وقت من ، چهار ساعت باید توی صف اتوبوس وایستم و وقتی  دو ساعت بعد خونه می رسم ، ببینم توی اتوبوس  کیفمو که توش پنج هزار تومن بوده ، زدند ؟ 

چرا من ؟ بچه های  …  چشم  آبی  و مو طلایی اند و اون وقت بچه منو هر کی می بینه ، می گه به کی رفته ؟ 

2 ) بن بست 204 : من دقیقا نمی دانم که که مردم چند درصد در بن بست های زندگیت نقش دارند! چون کلاً عادت ما این است که  گرفتاریهای خودمان را به گردن مردم می اندازیم . حتی اگه  در باغ و گلستان هم باشیم ، مگس هم وزوز کند ، تقصرش به گردن مردم است ! راستی چرا ما اینطور هستیم ؟

آدمهای بلند همت ، در خودشان دنبال ایراد زندگیشان می گردند و ادمهای کوتاه نظر ، در مردم دنبال ایراد زندگیشان می گردند ! 

 چرا اینو گفتم ؟  آخه بعضی وقتها مردم هم نیستند به بن بست می رسی ! انگار هر کسی از کافر و مسلمان سهمیه ای از بن بست دارد ! 

مسلمان به بن بست می رسد تا راستی و درستی ایمانش برایش معلوم شود و کافر به بن بست می رسد شاید از انجا به روشنایی راه پیدا کند ! 

البته می توان گفت بعضی وقتها مردم هل می دهند تا به بن بست برسی ولی نمی دانم درست است که بگویم گاهی مردم دستت را می گیرند که از بن بست بیرون بیایی ؟ یعنی می شود که مردم نجاتت دهند ، آن هم از بن بست ها ؟ 

بعد وقتی فکر می کنی مردم تو را در بن بست به تله انداخته اند ، تازه اینجا خیلی مهم است که چه برخوردی با آنها می کنی ! 

 من پیشنهاد می دهم اگه توی بن بست افتادی ، زیاد به مردم بد و بیراه نگویی ، چون اولاً خود مردم هم در این جا ها گیر افتاده اند و بعدش مردم وسیله اند برای تحقق سنت الهی ! 

ولی بدتر از این اون جاست که ، اگه توی بن بست داری جان می دهی باید یادت باشد که مؤدب باشی و با کسی تلافی نکنی . یعنی خودت را کنترل کنی !