ظهور امام زمان عج ، یک اراده ی جمعی را می طلبد و گرنه منتظران زیادی امده اند و رفته اند ، مگر نشنیده ایم ، ید الله مع الجماعه !
 دست یاری خدا برای ظهور حضرت ، وقتی است که همه تصمیم  جدی بگیرند و عزم خود را جزم کنند .

خدایا !  تو همه را کمک کن تا آرزوی دیرینه ی بشریت را ، تحقق بخشند ! 

گویا همه ی ما  ، با یکدیگر هم ، یک دست نیستیم ، تا صدایی هم داشته باشیم !

وقتی در یک گروه کوهنوردی ، فردی از اعضای گروه ، ضعیف یا ناتوان می گردد ، بقیه اعضای گروه بخاطر کمک به او ، از صعود باز می مانند .

حال ما نیز چنین است ! 
آنانکه دچار رذایل اخلاقی و گناهان و . . . هستند ، بقیه را هم از صعود به سوی  دولت ظهور   ، باز می دارند و این چنین داستان غیبت به درازا می کشد !
در این میان گروهی که آمادگی کامل برای  یاری حضرت را دارند و منتظر واقعی هستند ، برای نجات دیگران ، جان خود را از دست می دهند و این چنین مدام  ۳۱۳  نفر ، تشکیل نمی شود .
 این جان باختگان ، همان شهدا هستند ! که برای تعالی معنوی  انسانها ، با ارزشمندترین سرمایه ی خود را ، که جانشان است ، خرج می کنند !

انتظار حقیقتی است که تمام هستی انسان را تحت سیطره ی خود در می آورد و هرگز در وجود منتظر ، اندک جایی را نمی توان یافت که از محبوب ، بی خبر باشد و همین شیفتگی و یکپارچگی ، منتظر  را در جاذبه ی محبت ، حضرت دوست قرار می دهد . 
آنکه فقط در زبان ،  منتظر است ، ولی  قلب و دلش را به معشوق دیگری سپرده است ، خود را فریب داده است .

ظهور باید ابتدا در درون منتظر رخ دهد ، تا دولت موعود تحقق یابد . تا زمانی که تغییر نکرده ایم و متعالی و توانمند نشده ایم ، نباید منتظر کسی باشیم . 
بستر عدالت موعود ، این آرزوی دیرینه بشریت ، اعتدال منتظران است .

 منتظرانی که در دنیا گرایی و آخرت گرایی به اعتدال رسیده اند .

 از افراط و تفریط رهایی یافته اند و بر صراط مستقیم ثابت قدم گشته اند . 

آنکه با 

اقبال و ادبار دنیا ، تهدید و  یا تشویق مردم ، کمی و زیادی نان سفره اش ، حال به حال می شود ، هنوز تا اعتدال راه زیادی دارد . 
امام زمان عج منتظر تغییر و تحول ماست ! 

یا مقلب القلوب و الابصار ، حول حالنا الی احسن الحال !

امروز روز معلم است . تا سید رقیه زنگ بزند یک مطلبی را بگویم :  من یه عادتی دارم که معمولاً بعد از هر سخنرانی برای اموات فاتحه می فرستم . برایم هم فرقی نمی کند که اعیاد مذهبی باشد یا سوگواری و. …  چون می دانم که فاتحه آنها را خیلی خوشحال می کند .  بعدش فکر می کنم آدم چقدر باید محتاج باشد که با فاتحه گره ی کارش باز شود ! و دست آخر کار  به اینجا می کشد که بعد از من ، چه کسی مرا یاد می کند ! فکر نمی کنم از بچه هایم  آبی گرم شود و اقوام هم  که از بس گرفتارند  ، معمولاً هر وقت کار داشته باشند زنگ می زنند .  تازه  من  بعد مرگم چه گره ای می توانم از کارشان باز کنم که زنگی بزنند !  می ماند سید رقیه !  طلبه ای که حدود ۱۵ سال است که فارغ التحصیل شده است . بچه ی روستاست !  روستایی در همین نزدیکی ، با پدری که در کودکی و مادری که تازگی از دست داده و خواهران و برادر گرفتار  ! با اینکه از ۸ صبح تا ۴ بعد از ظهر سر کار است و بعدش با دو تا بچه ی بلا سرگرم ،  اما  حواسش هست ‌ که در هر اعیاد مذهبی و روز معلم بهم زنگ بزند ! و اگر بتواند یک سری هم  بهم می زند ، با یک سطل ماست و یا سبزی محلی یا یک پیاله توت خشک و یا یک شیشه ترشی آلبالو !  او سهم من را  از یادآوری همیشه کنار می گذارد !  من مطمئنم که بعدها هم ، سهم فاتحه من را هم کنار می گذارد ! کاش همه ی ما هم مثل سید رقیه وفادار بودیم برای اهل بیت  !