سالها پیش یک روز صبح  که  از  خواب  بیدار  شدم،  با اتفاق بدی مواجه  شدم!
 خدایا من از این صبح هایی که آدم سورپرایز می شود،  به تو پناه می برم!
 انگشت شست دست راستم، بشدت درد می کرد. وقتی حرکتش  می دادم انگار که در برود، خم می شد و راست نمی شد. وحشتناک بود. دردش امانم را  می برید. تا بحال انگشتت  در  رفته  است ؟ 
طبق معمول که تا رو به قبله نشوم،  دکتر نمی روم  شروع  کردم به طبابت خانگی! از خوردنی و مالیدنی و چرب کردنی و … هر چی که فکرشو بکنید، امتحان کردم، ولی فایده نداشت.  
 من که خودم بادمجان بم هستم و کم نمی آورم، عین موش خوار و ذلیل شده بودم، ولی  سعی می کردم کارهایم را خودم انجام  دهم. 
بعد کلی سرزنش اطرافیان، راهی مطب  متخصص شدم، ولی داروهای او هم  فایده نکرد. 
از شکسته بندی پرسیدم، او پیشنهاد داد که مدتی  انگشتم را ببندم و با شستم کار نکنم. رفتم آتل ویژه شست خریدم.  چشمتان  این کلکسیون آتل ها را نبیند! تازه  فهمیدم  مردم چه دردهایی دارند!  انواع و اقسام  زانو بند، کتف بند، مچ  بند، ساق  بند، گردن بند، کمر بند و..! 
 شست بند  که  چاکر و نوکر بقیه بود! 
حالا  احساس می کردم که با بستن شستم و حرکت ندادن آن، کمی دردش ساکت می شود و من مدت دو ماه این آتل را می بستم، اما امان از این روزها…!
امتحانش مجانی است ! 

یک روز شست خود را ببندید و یا از آن استفاده نکنید، تا بدانید چه می گویم.
 حالا بدون شست خود  فقط دگمه هایتان را ببندید!  بعد از آن سبزی پاک کردن  و پیاز و سیب زمینی خرد کردن، جارو کشیدن،  ظرف و لباس شستن، گردگیری کردن، وسیله حمل کردن و… را با دست  راست بدون شست و یا  با دست چپ امتحان کنید! 
 شست بند هم دائم  با سبزی پاک کردن سبز می شد و  با  بادمجان  و پیاز سرخ کردن، چرب می شد و با گردگیری کردن خاک خالی می شد. مدام می شستم تا وقت بیرون رفتن از خانه تمیز باشد. 
من که مثل فرفره حاضر می شدم و  بیرون می رفتم، چقدر طول می کشید تا خودم را برای بیرون رفتن آماده کنم!
 بی زحمت بدون شست، رو گرفتن  با چادر را هم امتحان کنید! البته اگه خانم هستید!  
نوشتن که افتضاح  بود !  با چهار انگشت  مثل بچه کلاس اول می نوشتم! امضا کردن را  که دیگه نگو! من هم  که مدام باید امضا می کردم!!! 
برای تردد، دیگر سوار  تاکسی پیکان نمی شدم، چون قادر به فشار دادن دگمه درش نبودم.
 لابد راننده های پیکان هم با دیدن  امتناع من از سوار شدن،  می گفتند : با این ریخت و قیافه، چه کلاس هم می ذاره! آخه توی شهر ما، با کلاس ها سوار تاکسی های پیکان نمی شوند.  چون این تاکسی ها را برای ما ساخته اند! 
در باز کردن که فیلم کمدی  بود. چون باید با شست کلید را بچرخانی و من با دست چپ اینکار را می کردم و در بیشتر  قفل می شد.  بعد از آن اول  ادای در باز کردن  با  دست  راست را،  در می آوردم  و اون وقت  با دست چپ به  همان   سمت،  کلید را می چرخاندم، ولی فایده نداشت! چون در ما  که،  مثل موبایل های جدید  لمسی نبود که با یک  اشاره، قفلش باز شود،  باید بغلش می کردی و التماسش می کردی  تا  کلید در قفل بچرخد.  اون قدر مستأصل می شدم که  می خواستم ، یک رهگذر خداشناس و متدینی را پیدا  کنم که در را برایم باز کند، ولی  با خودم داخل خانه نشود!
 قید مصافحه و دست دادن را هم زده بودم! 

مطمئن هستم کلی خندیده اید! چون استیصال من را ندیده اید. 

حالا چون ماجرا از صبح شروع شده بود، وقتی صبح از خواب بیدار می شدم، اول شستم را معاینه می کردم،  اگر شستم درد نمی کرد و از جایش در نمی رفت و انعطاف همیشگی را داشت، خوشحال می شدم  و فکر می کردم  امروز، خوشبخت ترین انسان دنیا هستم. 
 اما اگر شستم درد می کرد، نا امید و غصه دار برای تراژدی های مکرر،  راه می افتادم. 
دیگه از اون خانم زبر و  زرنگ که در  یک ساعت بهترین غذا را درست می کرد و یک دنیا ظرف می شست و کار می کرد و مطلب می نوشت، خبری نبود! 
مهمان هم که می آمد، روزگارم سیاه بود ! 

آمار ظروف شکسته ام بالا رفته بود!
من هرگز به نقش  شستم در پیشبرد اهدافم و موفقیت هایم توجه نکرده بودم. 

سالها بود که شستم برای من بی صدا و بی توقع کار کرده بود، ولی همه چیز به اسم من تمام شده بود! 

من همه موفقیتهایم را مرهون شستم بودم و این درس بزرگی برای من بود، تا هرگز به موفقیتهایم ننازم!
 خدایامن چقدر ناسپاس بودم !

 وقتی به منصوره زنگ زدم و گفتم، میام ببینمش، خیلی خوشحال شد و گفت که بیا خونه ی خواهرم. 
 قرار بود بعد از ظهر خواهرش، منصوره را ببره خونه شون تا حمومش کنه!

آخه مادر منصوره  پیر بود و خود منصوره مشکل جسمی  مادر زادی داشت و معلول بود. 
البته همه معلول  حضرت حق که علة العلل است،  هستیم؛ ولی منصوره هم قادر به راه رفتن نبود و هم  خوب نمی تونست حرف بزنه و کاری انجام بده.
 شاید راضی نباشه، ولی عین “ناصر شهریاری” بود  که در “وضعیت سفید” هم بازی کرده ! 
بهر حال بعد ظهر راه افتادم و رفتم خونه‌ی خواهرش که دو تا بچه‌ی کوچیک داشت، ولی هر چی زنگ زدم کسی درو باز نکرد.

 یک ربع موندم پشت در. 

داشتم نگران می‌شدم که فریاد  گنگ و مبهم منصوره را شنیدم!

 خواهرش داشت اونو حمام می کرد و تا صدای زنگ شنیده بود، زود از حموم درش آورده بود. 
منصوره از دم پنجره داد میزد: نرو! نرو! الان سمیه میاد درو باز می کنه!
 من هم دهانم به در چسبوندم و کمی آهسته گفتم: باشه. من الان میرم و بعداً میام.
 ولی منصوره داد می زد: نه نرو! 
خیلی دل نازک بود، نمی‌خواستم دلشو بشکونم؛ دم در مونده بودم که دیدم از توی حیاط صدا میاد.
داد زدم: چیکار می کنی؟ 

منصوره گفت: الان خودم میام. 

گفتم: نه نه! تو نمی تونی! 

گفت: الان میام! ده دقیقه کشید تا منصوره از 5 تا پله بالکن پایین بیاد و به حیاط برسه. 
 کف حیاط پر از شن و ماسه بود. چون  سمیه اینا خونه  نوسازو  تازه خریده بودند و هنوز موزاییک نکرده بودند.
منصوره تمام حیاطو سینه خیز اومد و با زحمت درو باز کرد!
 وقتی دیدمش گریه‌ام گرفت. 

 کاش نمی رفتم! 

 منصوره از بس خودشو روی شن و ماسه‌ها کشیده بود، تموم لباسش و سر و روش خاکی شده بود! انگار ده ساله بود که حموم نرفته بود !

حالا منصوره از رنج معلولیت رها شده و پیش خداست. 

همه ی منصوره های درگذشته رو  را شاد کنیم با فاتحه مع الصلوات ! 

​یواش یواش احساس کردم خنک شدم . 

پاهایم جان گرفت ! 

از وسوسه های شیطانی که به ذهنم امده بود ، خجالت زده و شرمنده ی اهل بیت شدم ! اشکم در آمده بود ! امروز از همان سنگ هایی که در طائف به پیامبر(ص)  زده بودند ، به من هم خورده بود !

 از همان هلهله ای روز عاشورا ،  از همان طعنه ها و تمسخر ها … بهره مند شده بودم . به تنم انرژی تازه ای آمده بود . مثل ابن مسعود  شده بودم  ! ( که وقتی سوره الرحمان را که تازه نازل شده بود ، برای کفار خواند ، او را زدند و تمام سر و صورتش خونین شد و بر گشت . فردا پیامبر ( ص ) فرمود : چه کسی امروز این ایات جدید را برای کفار می خواند ؟ دوباره ابن مسعود داوطلب شده بود !)

داشتم به خانه می رسیدم . حالم خیلی بهتر شده بود . همه ی انرژی رفته ام بر گشته بود . از  اینکه تیر شیطان به هدف نخورده بود ، حال می کردم . کم مانده بود او پیروز شود .

 ولی من در تبلیغ از این الطاف الهی ، کم ندیده ام . از اینکه یک صفایی به شیطان داده بودم ، در پوست خودم نمی گنجیدم . رقص و پایکوبی شان به عزا مبدل شده بود !

راستش یکی از ترفندهای من برای  مبارزه با شیطان اینه که ، وقتی دچار خطا و اشتباهی می شوم ، برای اینکه رگ غیرت و تعصبم به امور دینی برانگیخته شود ، تصور می کنم ، شیطان با اعوان و انصارش از این اشتباه من در رقص و پایکو بی اند و بریک می زنند ! 

شاید تا بحال این حال را دیده باشی ؟ یکبار که تازه شهدای گمنام کوه نور الشهدا را  دفن کرده بودند ، ما برای دعای ندبه آنجا رفته بودیم . کمی آنطرفتر ، جوانان … گیتار می زدند و می خواندند و … تا بحال این چنین دعای ندبه ای نخوانده بودم ! تمام سینه ام می سوخت . وای چه حالی است ؟

حالا تصور می کردم ، رقص شیطان را که وقتی از هنرستان بیرون آمدم ، راه انداخته بود ، به عزا تبدیل شده است ، چون بنده ای به خدا دوباره رو کرده است . چون شیطان جایی رقاصی می کند ، که رابطه یک  بنده  را آنهم یک حوزوی را ،  با خدا بهم بزند  و او را به خدا بدبین کند و انگیزه او را برای تدین از بین ببرد . خدایا طعم این پیروزی را  برای ما حوزوی ها و طعم این شکست را برای شیطان  مستمر بگردان . آمین . 

​نمی دانم چطور شد ، رحمت الهی وزیدن گرفت ! شاید چون واقعاً خالصانه رفته بودم ؟ 

هان چطور شده ؟ این همه می روی و عزت و احترامت می گذارند ، حالا یک دفعه هم بی احترامی شود ؟ 

مگر تو از پیامبر (ص) بیشتری ؟ توی طائف با او چه کردند ؟ مگر کوچه نگرفتند و او را سنگ باران کردند ؟ چند دفعه این درس را به بچه ها داده ای ؟ 

مگر توی صورت حضرت علی ( ع ) دشنام نمی دادند و حضرت صورتش را بر می گرداند و می گفت : شاید با علی دیگری هستند ؟ ! 

مگر به فاطمه زهرا (س) نگفتند ، بر خلیفه وقت ، ابوبکر خروج کرده است !  پس خروج عایشه  بر علی ( ع) با این در ! 

 دروازه ساعات دمشق را که دیده ای ؟ حضرت زینب ( س) را ساعتها آنجا نگه داشتند تا شهر را تزیین کنند؟  تا حالا کی به تو گفته است ، خارجی ؟( از دین خارج شده و بر خلیفه خروج کرده ) 

مگر پیکر مطهر امام حسن ( ع)  را بدستور عایشه تیر باران نکردند ، چون گفت : جایی که پیامبر(ص) دفن شده حجره من است و نمی گذارم حسن (ع) آنجا دفن شود ؟

و مگر امام حسین (ع) وقتی  در روز عاشورا حرف می زد ، افراد جلویی ، هلهله نمی کردند تا عقبی ها صدای او را نشنوند ؟ ( من سالها در حوزه ، تاریخ اسلام را بصورت روضه درس داده بودم و طلبه ها سر کلاس زار زده بودند ، به تمام  مصائب زندگی آنها آگاهی داشتم ) همه آن درسها یکی یکی در نظرم می آمد .

 چند بار توی روضه ها گفته بودی ، کاش من بجای شما سنگ وسیلی خورده بودم ، حالا چی شده است ؟ همه ی ادعاهایت دروغ بود ؟ 

تازه اینها جوان شیعه و ناپخته و خام هستند . شاید اصلاً از کوتاهی امثال تو اینطور شده اند ؟

​انگار یک تریلی 18 چرخ از رویم رد شده است ، تمام  بدنم درد می کرد . من آدم قوی هستم و خیلی جاها کم نمی آورم ، ولی نمی دانم چرا اینطور شده بودم ؟ شاید توقع چنین رفتاری را نداشتم !  

یواش یواش زمزمه های شیطان شروع شد .

( آخر من با این شیطان  لعنتی خیلی ماجرا ها دارم که باید برایتان بگویم ).

مرحله اول :  بدبخت ، بیچاره مگر مجبوری بیایی تبلیغ برای این دیوانه ها ؟ حوزه بس نیست ؟ مسجد و بسیج و سپاه بس نیست ؟ 

مرحله دوم : چقدر بهت می خواهند بدهند ؟ چندر غاز می گذارند توی پاکت و بهت می دهند ، ارزش این بی احترامی ها را دارد ؟ 

مرحله سوم : کم توی زندگی مشکل داری ؟ تو که مجبور نیستی بیایی ؟ از چند نفر باید بکشی ؟

مرحله چهارم : بگذار پایم به حوزه برسد ، من می دانم با مدیر چی کنم ؟ خودش نشسته پشت میز ، بعدش به ما می گوید لنگش کن !

مرحله پنجم : بر من لعنت اگر یک دفعه این جاها پیدایم شود ؟

مرحله ششم : این همه بهم زنگ می زنند ، دعوتشان را قبول نمی کنم ، با اون همه عزت و احترام ، حالا ببین کارم به کجا کشیده ؟ 

بعد مراسم خاک برداری  را شروع کرد : خاک بر سر آموزش و پرورش ! خاک بر سر این دبیرانی که اینها را تربیت می کنند ! خاک بر سر ماها که این جوانان می خواهند مملکت را بچرخانند ، خاک بر سر من که کارم به اینجا کشیده چند تا بچه ضایعم کنند ! 

راه هم تمام نمی شد . انگار کش آمده بود . رمقی در تنم نمانده بود . مثل اینکه داشتم از اورست بالا می رفتم ، نفسم بالا نمی آمد !