#پروین_اعتصامی
ای عجب ! این راه نه راه خداست 

زانکه در آن اهرمنی رهنماست!
قافله بس رفت از این راه ، لیک

کس نشد آگاه که مقصد کجاست
راهروانی که در این معبرند 

فکرتشان یکسره آز و هواست !
ای رمه ، این دره چراگاه نیست 

ای بره ، این گرگ بسی ناشتاست
تا تو زبیغوله گذر میکنی

رهزن طرّار ، تو را در قفاست 
دیده ببندی و در افتی به چاه 

این گنه تست ، نه حکم قضاست !
لقمه سالوس که را سیر کرد ؟

چند بر این لقمه تو را اشتهاست ؟
نفس بسی وام گرفت و نداد

وام تو چون باز دهد ؟ بینواست!
خانهٔ جان هر چه توانی بساز 

هر چه توان ساخت در این یک بناست
کعبهٔ دل مسکن شیطان مکن 

پاک کن این خانه که جای خداست !
تا بُودت  شمعِ حقیقت بدست

راه تو هر جا که روی ، روشناست
تا تو قفس سازی و شکّر خری 

طوطیک وقت ز دامت رهاست
کاهلیت خسته و رنجور کرد 

درد تو دردیست که کارش دواست
روی و ریا را مکن آئین خویش 

هر چه فساد است ز روی ریاست
شوخ تن و جامه  چه شویی همی ؟

این دلِ آلوده به کارت گواست 
پای تو همواره براه کج است 

دست تو هر شام و سحر بر دعاست !
بار خود از دوش برافکنده ای 

پشت تو از پشتهٔ شیطان دو تاست
ورطه و سیلاب نداری به پیش 

تا خِرٙدت کشتی و جان ، ناخداست
جان به تو هر چند دهد ، منعم است

تن ز تو هر چند ستاند ، گداست 
منزل غولان ز چه شد منزلت ؟ 

گر ره تو از ره ایشان جداست 
آنچه که دوران نخرد ، یک دلیست 

آنچه که ایام ندارد ، وفاست
دزد شد این شحنهٔ بی نام و ننگ

‌دزد کی از دزد کند باز خواست ؟
روشنی اندوز که دل را خوشی است

معرفت آموز که جان را غذاست
پردهٔ الوان هویٰ را بِدر

تا به پس پرده ببینی چه هاست ؟
اطلس نسّاح هویٰ و هوس

چون گه تحقیق رسد ، بوریاست !

هر دشمنی را اگر اطاعت کنیم یا هدیه‌ای برایش بفرستیم از دشمنی‌اش کاسته می‌شود، ولی شیطان و نفس امّاره را هر چه اطاعت کنیم دشمنی خود را بیشتر می‌کنند و راه ضربه زدن آن‌ها بازتر می‌شود.
اگر شیطان را لعنت کنیم و سنگ بزنیم (در رمی جمرات) ولی گوش به فرمان او باشیم و در عمل با او رفاقت کنیم، می‌گوید: «این رسم رفاقت نیست که مرا لعنت کنی، انسان که به رفیقش سنگ نمی‌زند!»
برای اینکه گفتن “لـعـنـت بــه شـیـطـان” فایده‌ای داشته باشد، اول باید رفاقت را بهم زد و بعد لعنت کنیم.

امام علے علیه‌السلام:

”ابلیس را آشکارا ناسزا نگو در حالی که پنهانی دوستش باشی.“

آیة الله مجتهدی ره .

#نگاه_حرام_تیری_از_تیرهای_شیطان_است
آیت الله بها الدینی(ره):
 اگر چشمت یک نگاه بد کند ، توی سرت می خورد!
 خیال نکن! 

الان نمی فهمی ! 

این الان ها این آثار را دارد.
 گمان نکنی زرنگی کرده ای و به محرمات الهی نگاه می کنی و فردا خبری نیست!
 این کار از تو یک بچه شیطان تربیت می کند که فردا سوسمار هم می خوری!
(اکبر اسدی، سلوک معنوی، ص 50)

​

مؤمن همیشه در خطر است. 
چون خودِ مؤمن هنوز به شهود نرسیده است، نمی داند نمازی را که می خواند به چه صورت درآمد و کجای آن نقص داشت ،  ولی شیاطین بلافاصله حاضر می شوند. 
وقتی عبد صالحی نماز شبی می خواند همان موقع این نماز صورت ملکوتی پیدا می کند و ممثّل به صورتی می شود.
 ملائکه آن را برمی دارند و تا مقام قرب الهی بالا می برند ،  ولی شیطان بلافاصله خودش را می رساند ببیند آیا می تواند عمل مؤمن را مخدوش کند و به اخلاص مؤمن آسیب بزند و عملش را از بین ببرد؟ 
آیا می تواند مؤمن را به عجب و ریا مبتلا کند؟ 
وقتی مؤمن دچار عجب و ریا شد آن صورت ممثل مخدوش می شود و قدرت ارتقا و طیّ طریق تا مقام قرب را نخواهد داشت. 
شیطان این مسئولیت را به عهده خودش و ابنائش گذاشته است. 
حجت الاسلام ناصری 

سید نعمت الله جزایری نقل می کند:

 که در یک سال قحطی شد، در همان وقت واعظی در مسجد بالای منبر می گفت: کسی که بخواهد صدقه بدهد، هفتاد شیطان، به دستش می چسبند و نمی گذارند که صدقه بدهد.
مومنی این سخن را شنید و با تعجب به دوستانش گفت: صدقه دادن که این حرفها را ندارد، من اکنون مقداری گندم در خانه دارم، می روم آنرا به مسجد آورده و بین فقراء تقسیم می کنم.
با این نیت از جا حرکت کرد و به منزل خود رفت. 
وقتی همسرش از قصد او آگاه شد ، شروع کرد به سرزنش او، که در این سال قحطی رعایت زن و بچه خود را نمی کنی؟ شاید قحطی طولانی شد، آن وقت ما از گرسنگی بمیریم و… !
خلاصه به قدری او را ملامت و وسوسه کرد تا سرانجام مرد مومن دست خالی به مسجد برگشت.
از او پرسیدند :  چه شد؟ دیدی هفتاد شیطان به دستت چسبیدند و نگذاشتند.
 مرد مومن گفت: من شیطان ها را ندیدم ولی مادرشان را دیدم که نگذاشت این عمل خیر را انجام بدهم ! ! 
پیامبر فرمود: یا علی آیا می دانی که صدقه از میان دست های مومن خارج نمی شود مگر اینکه هفتاد شیطان به طریق مختلف او را وسوسه می کنند، تا صدقه ندهد.

 

انوار نعمانيه 3/ 96- 

 وسايل الشيعه 6/257