​انگار یک تریلی 18 چرخ از رویم رد شده است ، تمام  بدنم درد می کرد .

 من آدم قوی هستم و خیلی جاها کم نمی آورم ، ولی نمی دانم چرا اینطور شده بودم ؟ شاید توقع چنین رفتاری را نداشتم !  

یواش یواش زمزمه های شیطان شروع شد .

( آخر من با این شیطان  لعنتی خیلی ماجرا ها دارم که باید برایتان بگویم ).

مرحله اول :  بدبخت ، بیچاره مگر مجبوری بیایی تبلیغ برای این دیوانه ها ؟ حوزه بس نیست ؟ مسجد و بسیج و سپاه بس نیست ؟ 

مرحله دوم : چقدر بهت می خواهند بدهند ؟ چندر غاز می گذارند توی پاکت و بهت می دهند ، ارزش این بی احترامی ها را دارد ؟ 

مرحله سوم : کم توی زندگی مشکل داری ؟ تو که مجبور نیستی بیایی ؟ از چند نفر باید بکشی ؟

مرحله چهارم : بگذار پایم به حوزه برسد ، من می دانم با مدیر چی کنم ؟ خودش نشسته پشت میز ، بعدش به ما می گوید لنگش کن !

مرحله پنجم : بر من لعنت اگر یک دفعه این جاها پیدایم شود ؟

مرحله ششم : این همه بهم زنگ می زنند ، دعوتشان را قبول نمی کنم ، با اون همه عزت و احترام ، حالا ببین کارم به کجا کشیده ؟ 

بعد مراسم خاک برداری  را شروع کرد : خاک بر سر آموزش و پرورش ! خاک بر سر این دبیرانی که اینها را تربیت می کنند ! خاک بر سر ماها که این جوانان می خواهند مملکت را بچرخانند ، خاک بر سر من که کارم به اینجا کشیده چند تا بچه ضایعم کنند ! 

راه هم تمام نمی شد . انگار کش آمده بود . رمقی در تنم نمانده بود . مثل اینکه داشتم از اورست بالا می رفتم ، نفسم بالا نمی آمد !

​کم کم حالم عوض شد و اعتماد بنفسم را از دست دادم . 

خیلی سعی می کردم خودم را کنترل کنم و از کلاس خارج نشوم . این کار شکست بزرگی برای پیامبر( ص ) و امیر المؤمنین ( ع ) بود و باید تحمل می کردم تا خاطره خوشی از ضایع کردن یک استاد حوزه نداشته باشند !

چون اهل منطق نبودند واقناع عقلی فایده نمی کرد ، من بحث  را از ادله عقلی  به امور جنایی کشاندم و از ماجراهایی که به سر دختر ها آمده است گفتم . ولی این هم افاقه نکرد .  این ساعت  لعنتی هم نمی گذشت ! 

بالاخره زنگ خورد ومثل  … از کلاس خارج شدند . کم مانده بود زیر دست و پایشان له شوم . آمدم دفتر و نشستم .

 حالم خیلی بد بود . مثل کسی که تصادف کرده و یا تازه از اتاق عمل امده ، گیج و منگ بودم ! مدیر هم نکرد یک چیزی بیاورد بخورم . سرش شلوغ بود .

 بعد خیلی با عجله با من خداحافظی کرد . البته قرار بود حق الزحمه ما را مدیر حوزه از آموزش و پرورش بگیرد . از لجم هم آژانس نگرفتم و پیاده راه افتادم . چی فکر می کردم ، چی شد ؟ تا خانه نیم ساعت راه بود .

​من دیدم فیلمی که من دارم بازی می کنم ، اینها قبلاً کار گردانی کرده اند ! خوب تک اول را خوردم . 

دیدم مشتم باز شده ، و اینها پر روتر از این هستند ، من هم شروع کردم با زبان نرم و لین ، مستقیم حرف زدن و از پیامد های نا مطلوب بد حجابی و رفیق بازی گفتن .

 اما بی ادبی و جسارت بچه ها دیدنی بود . با آن سن کم شان چنان از این منکرات دفاع می کردند که من فکرش را هم نمی کردم  اینقدر پیشرفته باشند ! 

یواش یواش خیس عرق شدم و آب دهانم خشک شد . آنها حتی ادب  را هم رعایت نمی کردند و بلند بلند و باهم حرف می زدند و قبل از اینکه من جواب بگویم ، بهم می خندیدند ! 

خوب من هم در جسارت و پر رویی ،  دست کمی از آنها  نداشتم ، ولی نباید این کار را می کردم و سعی می کردم با ادب و بزرگواری نظر آنها را جلب کنم ، ولی فایده نداشت . دبیر محترم هم انگار از ضایع شدن من ، بدش نمی آمد  ، با نیش خندی من را نگاه می کرد .

​رفتم دفتر و مدیر با کلی احترام مرا به کلاسی راهنمایی کرد .

 دبیر هم به احترام من درس را تعطیل کرد و بین بچه ها نشست . من از مدیر در مورد مهم ترین چالش  بچه ها پرسیده بودم و او گفته بود ،  بد حجابی و رابطه با نامحرم و دوست پسر داشتن ، معضل مهم بچه هاست . 

شیوه من برای تبلیغ این نوع افراد ، غیر مستقیم بحث را شروع کردن و موضوع را به نقطه هدف ، رساندن است . 

یادم نیست بحث را با چه موضوعی  شروع کردم ، ولی خیلی زود تر از انچه که فکر می کردم ، به نقطه هدف رسیدیم .

 شاید نفر قبلی بد کار کرده بود و یا شاید خودشان تیز بودند ، به هر حال تا سر صحبت را باز کردم ، گفتند : می دانیم ، می خواهید بگویید،  حجابمان را رعایت کنیم و با پسر ها حرف نزنیم و …. !

​بسمه تعالی 

تا حالا یه تریلی 18 چرخ از رویت رد شده ؟

سالها پیش مدیر محترم مدرسه،  برنامه ای را طراحی کرده بود که اساتید حوزه برای تبلیغ و پاسخ به شبهات به دبیرستان  ها بروند .

 البته اجباری نبود ولی زوری بود!

قرعه  یک هنرستان غیر انتفاعی در محل خودمان به اسم من افتاد . من کمی اکراه داشتم . چون زبان هنرستانی ها را نمی فهمم ، ولی بخاطر  مدیر رفتم  و از طرف دیگر مختصر آشنایی هم با مدیر هنرستان داشتم .

ازآنجا که در تبلیغ باید مثل کارگاه جنایی ، با هوشمندی و با مشاهده،  اطلاعات جمع کنی ، لذا از  در که وارد شدم ، در و دیوار را خوب سیر کردم . همه جا پر از کارهای هنری بچه ها بود که خدایی ، خیلی جالب بود . اولین نکته که به ذهنم امد ، این بود که فرد هنرمند روحیه لطیفی دارد ، پس کار با او راحت تر است و نکته دوم این که خوب نگاه کردم تا سوالی از بچه ها در مورد نحوه کارشان بپرسم ، تا توجه آنان را بخودم جلب کنم . البته جهت ریا هم شده ، خودم هم  سر رشته ای از هنر دارم .