​پیشروی 

 یک روز دیدم اسفندیار داخل راهرو است . گفتم : کی درو باز گذاشته که  این اومده خونه ؟ انداختم بیرون و در توری را بستم . هنوز نرفته بودم ، دیدم پنجه هایش را انداخت زیر در توری و آهسته در را باز کرد و با کلی شرم و خجالت  وارد راهرو شد و همانجا نشست . دوباره او رابیرون انداختم و دوباره آمد . بعد از چند بار پیشروی و عقب نشینی ،  مجبور شدیم در توری را کش بیندازیم و به رادیاتور ببندیم  تا نتواند باز کند!

اما او ول کن نبود وهر بار فن جدیدی را اجرا می کرد ، لذا در  توری را محکم می کشید و تا در باز می شد به سرعت و در حالی که قطر خودش را کاهش می داد و مثل گربه تام و جری  به شکل مقوا می شد ، آنوقت  داخل خانه می شد . برای همین مجبور شدیم ، در توری را بی خیال شویم و در راهرو را که شیشه مات داشت ببندیم . اما او باز ول کن نبود و به روی دستگیره می پرید و آویزان می شد و پس از چند حرکت چرخشی و پیچشی مثل حرکت مهتاب بالانس  ژیمیناستیک  ، در را باز می کرد و به داخل خانه می آمد . البته اول ها که به خانه می آمد ، با شرم و حیای خاصی مثل خواستگارها ، سر بزیر همان دم در راهرو می نشست  ، ولی بعداً که اطمینان پیدا کرد ، ماندنی است ، بعد از ورود به خانه ، یک پتوی گلبافت پیدا می کرد و روی آن غلت می خورد . برای همین ما مجبور شدیم ، در راهرو را قفل کنیم .

البته بعدها ما حدس زدیم  که چرا او متقاضی ورود به خانه است ؟ زیرا هر گربه ای که از حیاط ما رد می شد( اعم از نر و ماده ،  کوچک و بزرگ ، سفید و سیاه و راه و راه و خال خالی و رنگ و رو رفته و گوش بریده و دم بریده ) ، یک کتک مفصل  به اسفندیار می زد و می رفت . انگار نذر داشتند که بیایند حیاط ما  و نذرشان را ادا کنند  و بروند و این در حالی بود که اسفندیار اولاً به هیچ عنوان راضی به در گیری نمی شد  و بر خلاف گربه های  دیگر که یکساعت برای حریف رجز می خوانند و گردن کج می کنند  ، او قدم جلو نمی گذاشت ، ولی پس از در گیری تنها کاری که می کرد ، نعره می زد و بعد موهایش بود که به هوا می رفت .

جالبتر از همه این بود که ، این اسفندیار خجالتی ، هر پرنده و چرنده و خزنده و حشره با مهره و بی مهره ای می دید ، رویش را به دیوار می کرد و اون قدر می ماند تا طرف برود . شرم و حیای او ما را کشته  بود . هر یا کریم و کبوتر و کلاغی  که به حیاط می آمد ، اسفندیاروقتی انها را می دید ،  رو به دیوار می ماند . می گفتم : بیچاره اقلاً یک نگاهش کن ، نامحرم که نیست و یک ژست الکی بگیر ، فایده نداشت . نمی دانم این هیکل را واسه کی پرورش داده بود و این پنجول ها را واسه چی تیر کرده بود ؟

اسفندیار  تقریباً شش ماه  در حیاط خانه ی ما ماند ، ولی کم کم اذیتهایش زیاد می شد . اولاً همیشه آویزان در بود . با اون هیکل وقتی  آویزان می شد دمش تا به زمین می رسید . اون قدر به این حالت می ماند که ما خودمان خجالت می کشیدیم و وجدان درد می شدیم .  ما هم عادت کرده بودیم . در را باز می کردیم و به حیاط می

در را باز می کردیم و به حیاط می رفتیم و کارمان را انجام می دادیم و او هنوز آویزان در بود ! ثانیاً به اندک فرصتی داخل خانه می شد . چند بار هم مهمان ها را حسابی ترسانده بود و از زیر صندلیشان سر در آورده بود .

شبی مهمانی خانه ما بود . ناگهان گفت : اکرم خانوم ، انگار کسی داره از توی حیاط چراغ قوه می اندازه . گفتم : نه بابا این اسفندیاره ! در را باز می کردم و او دید  که  اسفندیار آویزان در است ! شبها برق چشمش ما را عذاب می داد و روزها سایه او از پشت شیشه ، مایه رنجش ما می شد . من تجربه زیادی راجع به گربه ها دارم ، ولی به عمرم گربه سمجی مثل او ندیده بودم ، که برای رسیدن به خواسته اش اینقدر اصرار بکند !

​آبرو ریزی 

حیاط کوچک ما که رو به خیابان بود ،  دیوار نداشت و سرتاسر نرده بود و فرقی با کوچه نداشت . گربه طوری نعره می زد که هر کس که از خیابان رد می شد ، می ایستاد و با تعجب نگاه می کرد . این دیگه بدتر از اون طرف شده بود ، چون ماجرا به سطح اجتماع کشیده شده بود !  لذا هر چیز نرمی که در صورت اصابت ، جراحت ایجاد نمی کرد مثل  دم پایی و لنگه کفش و جارو بسویش  پرت کردیم  ، ولی فایده نداشت . پسرم شلنگ را آورد و او را آب پاشی کرد . ایندفعه ولوم صدایش را ده برابر کرد . مثل سگ آبی ، خیس و خالی بالای نرده ها نعره می زد .

خالی بالای نرده ها نعره می زد .

در این مرحله ، سعی کردیم او را تطمیع کنیم .  لذا  از ناهار کمی کوکو سبزی مانده بود ، آن را داخل نان گذاشتیم و پسرم روی چهارپایه رفت و نان را به سمتش گرفت . او با مهارت خاصی کوکو را از داخل نان بیرون کشید و خورد و نان ماند توی دست پسرم و  دوباره شروع به نعره زدن کرد  . در مرحله بعد ، کار به چوب و چماق کشید ، چون آبروی چند ساله مان داشت می رفت . بعد کلی حرکتهای رزمی پسرم که فقط برای حیوانات بروز می دهد !  گربه خودش را به پایین پرت کرد و فرار کرد و خوشحال شدیم که ماجرا خاتمه یافته . پنج دقیقه بعد دیدیم که دوباره در حیاط نعره می زند !

موفقیت اسفندیار

بعد از سه شبانه روز نعره زدن ، مرحوم مادرم در تلفن من را نصیحت کرد و گفت : میدونی چیه ؟ این می خواد بیاد داخل خونه ! ثواب داره بذار بیاد . گفتم : مادر جان حاجی نمی گذارد و از گربه بدش می آید . البته پدرم هم از گربه ها متنفر بود وگرنه مادرم  خودش مشتری او بود . نمی دانم چطور شد که  کم کم نعره زدنش را متوقف کرد  و شاید  از اینکه موفق شده بود  اینجا اطراق کند و ما را از رو ببرد ، حس خوبی بهش دست داده بود !  شیوه ی خوبی است که طرف را به مرگ تهدید کنی  تا به تب راضی بشود !  از آنجا که خیلی هیکلی و تنومند بود ، اسمش را با پوزش از همه ی اسفندیار های خوب و دوست داشتنی  ، گذاشتیم اسفندیار . ( یادتان باشد به همه چیز حتی اشیا اسم بگذارید . این شیوه پیامبر صلی الله بوده است . )

​مراحل تنبیه

مرحله های تنبیه را  که در کتاب نظام خانواده آقای سالاری فر  خوانده ای ؟ شروع  به اجرای  آزمایشی آنها  بر روی گربه کردیم .  بعد از مرحله اول  که  پیشت و کیشت بود ، مرحله ی دوم که  داد و فریاد بود ، افاقه نکرد . باید اعتراف بکنم که من گربه ها را خیلی دوست دارم ، ولی صدای نکره ی او داشت روی اعصابمان می رفت ، دور از چشم همه ی شما ، مرحله بعد را با تنبه بدنی با اسلحه سرد شروع کردم و یک لنگه دم پایی پرت کردم ، گرد و خاکی ازش بلند شد که انگار یکسال است حمام نرفته است . هر چه او را می راندیم ، بدتر می شد . حاج آقای ما  هم اصلاً با گربه ها میانه خوبی ندارد ، ولی چون کمی ! از خدا می ترسد ، با تنبیه درجه آخر که  خشونت و درگیری بود ، مخالف بود و می خواست ماجرا به مسالمت برگزار شود  ، لذا مثل آقا معلم  مدام با الفاظ او را نصیحت  می کرد ! ولی ظاهراً زبان همدیگر را نمی فهمیدند ! چون گربه به کارش ادامه می داد .

پیشنهاد مادرم

 گربه کذایی تقربیاً یک شبانه روز همینطور نعره زد ، تا اینکه مجبور شدیم از  مادرم که در امورات گربه ها تخصص داشت کمک بگیریم . مادرم آمد و بنا بر شیوه ی خودش ، کلی  نوازشش کرد و سرش و زیر چانه اش  را خارید ! و در گوشش چیزهایی گفت ، ولی فایده نداشت .

پیشنهاد  دوم مادرم این بود که  او را از داخل خانه رد کنیم و به حیاط سمت خیابان ببریم .  آنوقت از آنجا مجبور می شود که برود و گم بشود . لذا با احتیاط و ترس از هیکل چهار شانه اش ، او را به داخل خانه آوردیم و از آنجا که قابل بغل کردن نبود ،  با مادرم  دو دستش را گرفتیم و تاتی تاتی او را تا دم پله ها بردیم . تا پله ها را دید نمی دانم چه خاطره ای در او زنده شد که عین جت برگشت و به سمت حیاط  بزرگ دوید و دوباره شروع به نعره زدن کرد . مجددا ً این کار را تکرار کردیم ،  ولی  ایندفعه به محض رسیدن به پله ها زود در هال را بستیم و او در راه پله ماند . کمی که نعره زد ، در بالا  را باز کردیم . دوید به سمت حیاط طرف خیابان و از نرده های پنجره طبقه بالایی ما( که مثلاً اسمش را خانم صولتی می گذاریم )  بالا رفت و روی  بالای نرده ها چمباتمه زد و دوباره  شروع  به نعره زدن کرد . خدا رحم کرده بود که خانوم صولتی خانه نبود و گرنه هم  به 110 زنگ می زد که بیاید ما را ببرد  و هم به 125 که بیاید گربه را ببرد و ما را بیچاره می کرد !

ظهر یک روز گرم تابستانی 

یکی از ظهرهای گرم  تابستانی  بود که مشغول چرت زدن در گرما بودیم که ناگهان صدای نکره ی گربه نری ما را غافلگیر کرد . گربه  تنومند و بزرگی ، مثل همانی که سر کوچه ی شما می ایستد و زنجیر می چرخاند  ، دهانش را به در  توری  حیاط  چسبانده بود ودر عین حالی که به ما زل زده بود ، با تمام قدرت نعره می زد  که نه زوزه می کشید ! جالب این بود که فقط صدا در می آورد و زبان بدن او از هیچ ناراحتی حکایت نمی کرد و در کمال آرامش مشغول نعره زدن بود و اصلاً به خودش هم فشار نمی آورد  . معلوم نبود این صدا را از کجایش در می آورد !

اول کمی مات و مبهوت به او نگاه کردیم . پدیده جدیدی بود ! بعد فکر کردیم حتماً گرسنه است و لذا کمی ماست محلی ( که مادر شوهرم از شهرستان آورده بود ) روی نان مالیدیم و گذاشتیم بخورد . اول کمی بو کشید و بعد از لیس زدن ماست شروع کرد به خوردن  نان . نوبت تکه نان بعدی و بعدی شد . همه را خورد .( من هم بودم می خوردم ، چون که ماستش دست کمی از خامه نداشت ! ) خوب بنا بر قواعد طبیعی جانور شناسی ، منتظر بودیم بعد سیر شدن شکمش برود ، ولی این اتفاق نیفتاد و دوباره بعد خوردن نان و ماست  ، دهانش را به توری چسباند و شروع به نعره زدن کرد .

خانه ما

من قبل از تعریف ماجرا باید  در مورد خانه  قبلی مان توضیحی می دادم . چون ما آدمهای ثروتمندی هستیم  !  روی دامنه شیب دار سلسله کوههای البرز سکونت داریم !  خانه قبلی  ما یک خانه قدیمی دو طبقه جنوبی بود که حیاط کوچکی رو به خیابان داشت ، ولی حیاط بزرگش اینطرف بود (  به طرف مانیتور شما ! ) و از خیابان به داخل خانه ما ده پله می خورد و پایین می آمد( تقریباً می شد زیر زمین ) ولی ازطرف دیگر، خانه ما هم کف حیاطی  بزرگ  بود .  در طبقه بالای ما هم انسانی زندگی می کرد که  بیشتر از خدا از او حساب می بردیم  !

​#ابدی
تنها چهره های ماندگار ، مخلصین هستند !