یک روز، در آفتاب گرم ظهر تابستان،  دوست بسیار متدینم را دیدم که ابتدای جاده ی روستای مجاورمان، منتظر تاکسی ایستاده بود! 
با تعجب پرسیدم: الآن اینجا چکار می کنی؟ 

گفت: راستش من مدت طولانی بیمار بودم، نذر کردم اگر خوب شوم مجانی در  یکی از روستاهای اطراف، به خانم ها  قرآن یاد دهم، منتظرم ماشینی بیاید و بروم! 

یاد  مفسر معروف قرآن افتادم! 

او مدت زیادی تصمیم داشت تفسیری برای قرآن بنویسد، اما موفق نمی شد. تا اینکه فوت کرد! وقتی مردم او را دفن کردند و رفتند، وی در قبر زنده شد! 

و هر چه تلاش کرد خودش را نجات دهد، نتوانست! دست آخر در آنجا نذر کرد اگر نجات یابد، از فردا شروع به نوشتن تفسیر قرآن کند! 

عاقبت صدای گورکن را شنید و با داد و فریاد، گورکن را متوجه خودش کرد. گورکن هم ابتدا غش کرد، بعد که حالش جا آمد، او را نجات داد! 
اینکه گفته اند : طرف باید کُلت بالای سرش باشه تا فلان کار انجام بده  … زیاد هم بیراه نبوده !

راستی چرا ما اینطور هستیم؟
به قلم #طرید

۹۶/۵/۹

شاگرد بسیار نخبه ای داشتم که تیز بینی و درایت و فراست او هلاکم کرده بود.
یک روز برای تشویق او و عبرت دیگران، بدون هماهنگی قبلی با خود او،  از او خواستم که بیاید و برای بقیه شاگردان توضیح دهد که چطور برنامه ریزی می کند و درس می خواند که شاگرد اول می شود.

او گفت: استاد! ما از شهرستان به اینجا مهاجرت کرده ایم و والدینم پیر و بیمار هستند و من  کوچکترین فرزندی که در خانه هستم. همیشه از شهرستان مهمان داریم و من فقط ما بین آشپزی و جارو کشی و گردگیری و  شستشو و … وقت می کنم درس بخوانم. من هیچگاه فرصت ویژه ی برای درس خواندن ندارم!

وقتی او حرف می زد، غرق خجالت شدم، نه از کار او بلکه از نادانی خودم!
می خواستم بگویم: هر که اهل بندگی خدا باشد، در بدترین شرایط هم، دنبال بهانه نمی گردد و انجام وظیفه می کند!
به قلم #طرید 

۹۶/۵/۹

سالها پیش خانم متدینی که از سفر مکه برگشته بود، چند روز در منزل خودش، به اقوام و دوستان خود ولیمه می داد.

 روز آخر، ایشان به عروس و دخترهایش گفته بود: امروز ۵۰ نفر مهمان ویژه دارم و باید سنگ تمام بگذارید. آنها هم تمام توان و مهارت خود را در پخت غذا و سفره آرایی بکار گرفته بودند!
 وقتی موقع ظهر شده بود، حاج خانم در خانه را باز کرده بود و تمام بچه های محله را برای ناهار دعوت کرده بود، و خدا می داند که بچه ها چه بلایی سر سفره و خانه آورده بودند!

خانواده اش به او اعتراض کردند که اگر می خواستید بچه ها را دعوت کنید، چرا ما را اینقدر برای  غذا و سفره آرایی و … بزحمت انداختید؟ 
او گفته بود: اگر به شما  می گفتم شما دقت  نمی کردید. فکر می کنم تنها ثوابی که از این ولیمه ها برای آخرتم بماند، همین اطعام بچه هاست! 
خدا رحمتش کند، با اینکه بیسواد بود، ولی مطلب را  خوب فهمیده بود که اگر بسیاری از ولیمه ها صرف نیازمندان هم شود،  چه آتش های قهر و انتقام فرو می نشیند!

همه چیز که به سواد داشتن نیست!
به قلم #طرید 
۹۶/۵/۹

​قطار برای هر کس هر چیزی باشد، برای من یک دنیا خاطره است،‌ خاطراتی که  شاید بد هایش از خوب هایش متمایزتر است!
در یکی از سفرهای زمستانی که از شهرستان بر می گشتیم، جعفر آقا فقط برای دو سوم مسیر بلیط پیدا کرده بود ولی چیزی  به ما نگفته بود!
وقتی قطار در سرمای سخت نیمه شب، به ایستگاه رسید، یخ زده و لرزان، به داخل قطار هجوم آوردیم و دنبال کوپه می گشتیم که جعفر آقا گفت : بلیط ما از زنجان به بعد است، تا زنجان باید سرپایی برویم! شوک اول بهم وارد شد!
البته من هم در این مصیبت بی تقصیر نبودم چون اصرار می کردم که باید فردا به کلاس برسم! خوب الآن جای هیچ جر و بحثی نبود و لذا دو ساعت کیف بدست در سالن قطار سر پا  ایستادیم در حالی که مدام آقایان در سالن رفت و آمد می کردند! سالنی که عرض آن حدود ۷۰ سانتی متر است!
جعفر آقا هم تمام سعی خود را می کرد که نگاهش با نگاه من گره نخورد که مبادا تمام مبانی زندگی مشترک را با نگاه به ایشان یادآوری کنم! 

بالاخره به زنجان رسیدیم و من در کوپه خواهران مستقر شدم. کوپه ای  با شش تخت که خوابیدن در آنها، گور را برای انسان تداعی می کند، ولی در اون سرمای سخت، همین کوپه به منزله ی کاخ شاهی بود! 

مقداری که طی مسیر کردیم، در میانه راه تعدادی مسافر سوار واگن ما شدند و برخی جلوی کوپه ما ایستادند، ازسر و صدا و سایه ی آنها متوجه شدم که تعدادی خانم هستند که بلیط ندارند!
خودم که در تخت ابتدایی بودم آهسته با گردن خم شده،  در را باز کردم و از دو نفر خانم که جلوی کوپه ایستاده بودند، دعوت کردم که داخل کوپه ما بیایند.
آنها که از لباس و کیف و کلاسور شان مشخص بود تحصیل کرده و دانشگاهی هستند، ابتدا امتناع کردند، اما چون سرمای سالن و تردد مدام آقایان کلافه ی شان کرده بود، مقاومت نکرده و داخل کوپه آمدند، در حالی که هر شش تخت پر بود.
من به یکی پیشنهاد کردم که با من در یک تخت شریک شود و به دیگری پتوی قطار را دادم که روی کف کوپه انداخته و استراحت کند! اول مات و مبهوت نگاهی کردند و بعد قبول کردند. لذا من در یک سر تخت مچاله شدم و اون خانم در سر دیگر!
چند ساعتی گذشت و بعد از اذان صبح پیامک جعفرآقا رسید که یک ربع دیگه می رسیم.

آهسته با گردن خم شده،  برای پیاده شدن آماده می شدم که دیدم دستبندم نیست!

این دستنبد سابقه دار، چند دفعه من را سکته داده بود!

آهسته در تاریکی کوپه اطرافم را می گشتم که خانم مجاورم بیدار شد و با اوقات تلخی گفت: چیکار دارید می کنید؟

احساس کردم نگران شده، گفتم : ببخشید انگار دستبندم باز شده ، دارم دنبالش می گردم!

خانم گفت : اون وقت طرف منو می گردید؟

گفتم: شاید به طرف شما سُر خورده؟

خانم دستی به اطرافش کشید و گفت: نه ! اینجا نیستش! 

من که هم گردنم بخاطر تخت بالایی خم بود و هم خانمی زیر پایم خوابیده بود، از گشتن ناامید شده و با لحن آرام و صدای آهسته  گفتم: میشه من شماره تلفنم بدم که اگه شما موقع رسیدن به تهران دستبندم را پیدا کردید، بهم زنگ بزنید؟ 

ناگهان نمی دانم چرا اون خانم احساس کرد به او تهمت می زنم، از حرف من ناراحت شده و بلندشد ایستاد و  در حالی که داشت چراغ کوپه را روشن می کرد ، با صدای بلند گفت: خانم ها! این خانم ادعا می کنه که دستبندش گم شده، لطفا  بلند شید!

من که از رفتارش مات و مبهوت  شده بودم و از طرفی اصلاً نمی دونستم دستبندم کجا افتاده،  بریده بریده گفتم: تورو خدا ببخشید!
خانم های دیگر نیم خیز شده و ما را نگاه می کردند. من در روشنایی چراغ داشتم زیر تخت را می گشتم و خانمی که ناراحت شده بود، با عصبانیت روی تخت را می گشت و اون قدر شاکی و ناراحت بود که یک لحظه شک کردم نکند من دروغ می گویم!

تا اینکه دستش به دستبند خورد و با شرمندگی دستش را جلو آورد و گفت: ببخشید. دستبند اینجاست، کاملاً سُر خورده اومده این طرف من!

وقت نصحیت و موعظه نبود، قطار ایستاده بود.فقط دستبند را گرفتم و تمام سالن را دویدم که جا نمانم!

اما از رفتار اون خانم بسیار ناراحت بودم که جواب خوبی من را اینطور داده بود!
بعد یاد خودم افتادم که خوبی های خدا را با چه سوءظن هایی نسبت به او جواب داده ام!
#طرید

ایام تابستان بود و جعفر آقا، دوستان سعید را که بچه های دبیرستانی بودند، جمع کرده بود و برایشان کلاس گذاشته بود‌ و از دوستش دعوت کرده بود که عصر هر پنج شنبه به بچه ها در منزل ما قرآن و احکام یاد بدهد .
یک روز صبح پنج شنبه استاد  زنگ زد و گفت  که برای درس نمی آید و تأکید کرد که به همه شاگردان اطلاع بدهید. سعید به همه زنگ زد ولی  فراموش کرده بود  به سلیمان زنگ بزند.
عصر پنج شنبه من در آشپزخانه مشغول کار بودم که  زنگ در  بصدا در آمد. جعفر آقا آیفون را برداشت و گفت : بله ؟

سلیمان جواب داد : ببخشید برای کلاس قرآن اومدم.

جعفر آقا برگشت و به سعید گفت : دوستت سلیمانه! برای کلاس اومده!

سعید که در اتاق نشیمن با زیر شلوار راه راه و زیر پوش مشغول دیدن فوتبال بود، بدون اینکه چشم از تلویزیون بر دارد، گفت : بابا ! بهش بگید کلاس تعطیله!

 و دیگه پیگیر ادامه ماجرا نشد!
 من هم بدنبال حرف سعید، مجدداً گفتم : جعفرآقا ! بهش بگو کلاس تعطیله !

جعفر آقا کمی ناراحت شد و گفت: بچه این همه راه توی گرما اومده، حالا چطوری برگرده؟  این چه کاری که می کنید! بذار بیاد تو یه شربتی بخوره بعد بره!

و تا من دنبال چادر بروم ، دیدم جعفرآقا ، سلیمان را بزور داخل خانه آورده است.

سعید که گرم فوتبال بود، اصلاً متوجه آمدن سلیمان نشده بود. فقط یک لحظه دید جعفرآقا سلیمان را به داخل همان اتاق نشیمن راهنمایی می کند و چون هم لباس راحتی به تن داشت و هم خجالتی بود، رفت داخل کمد لباس و آن جا قایم شد!

وقتی  سلیمان نشست ، جعفر آقا در کمد را باز کرد وبه سعید گفت:دوستت اومده ، بیرون نمیایی؟!

سعید هم گفت :نه!!!!

از این رفتار جعفر آقا، سعید در کمد شوکه شده بود،  سلیمان مات و مبهوت مانده بود ومن را هم  انگار برق گرفته بود!
جعفر آقا کمی با سلیمان حرف زد و پسرک بیچاره ، بدتر از سعید که در کمد بود، خیس عرق شده بود ، بعد یک ربع بلند شد و رفت.

بعد از رفتن سلیمان، من به جعفر آقا گفتم‌: این چه کاری بود که کردید؟ حالا سعید رفته توی کمد، شما چرا جلوی اون در کمد باز می کنید و میگید بیرون میایی یا نه؟

جعفر آقا با یک اعتماد بنفس بالایی جواب داد: گفتم شاید بیاد بیرون با هم گپی بزنند!

کمی نگاهش کردم، نه تمسخر می کرد و نه شوخی، بسیار هم جدی بود!

یعنی اون لحظه از لحظات انگشت شمار زندگیم بود که بشدت احساس هم رأیی با فمنیسم رادیکال می کردم !

بعد نوبت سعید بود که از کمد بیرون بیاد و با من از این رفتار پدرش گله و شکایت کند!
من هم که نمی خواستم اقتدار جعفرآقا، جلوی سعید مخدوش شود، ولی نمی توانستم جلوی خنده ام را هم بگیرم، سرم را داخل ماهیتابه کرده بودم که مثلاً بشدت مشغول آشپزیم! 

ولی داشتم فکر می کردم که براستی درک متقابل در روابط بین والدین و فرزندان  ، چقدر اهمیت دارد!

و بخاطر این عدم درک متقابل، چه آسیب های جدی به سرنوشت فرزندان وارد می شود!
#طرید