#یوکابد ۳۳

 روز پنجم بود که لعیا از دست رفته بود. با خودم فکر کردم من که یک مشاورم، باید برای خانواده اش کاری بکنم. لذا چندین ساعت دنبال مقالات روان شناسی می گشتم که در مورد مشکلات کودکان پس از  مرگ والدین بود. از میان مطالب آنها و تجارب دیگران، یک مقاله طولانی تالیف کردم و آن را پس از تایپ و پرینت و کپی، برای خانواده لعیا بردم و محتوای مقاله را برای آنها توضیح دادم .

فردا قبل از اذان صبح، مادرم را خواب دیدم که رنگ و رویش زرد بود و غصه دار و با صدای لرزان بهم گفت: دستت درد نکنه، خیلی زحمت کشیدی، به فلانی گفتم برایت هدیه خوبی کنار بذاره! مات و مبهوت از خواب پریدم!

این همه سال باری را که مادرم زمین گذاشته بود، بدوش می کشیدم ولی تا بحال ازم تشکر نکرده بود!! یعنی چه اتفاقی افتاده ؟!

عصر که به منزل لعیا رفتیم، خانواده ی شوهر لعیا خیلی ازم تشکر کردند و گفتند: ما با دقت مقاله را خواندیم و بخاطر اون مطالب کلی دلمان آرام گرفت! برای مادرت خیلی دعا کردیم که در سایه رحمت الهی باشد !!

آری اموات از ما بیدارترند!

رسول مهربانی ها فرموده: مردم خوابند، وقتی می میرند، بیدار می شوند !

#طرید

#یوکابد ۳۲

ما لعیا را از دست داده ایم فقط!

و او همه ما را و همه دنیا را از دست داده است، باید حال او‌ بدتر از ما باشد!!

ای کاش آن طرف هم خانه وکاشانه و اقوام و آشنا داشته باشیم تا زیاد بد حال نباشیم!!

خانه و‌کاشانه ای مانند ایمان و عمل صالح!

 اقوام و آشنایی مثل اهل بیت !!

چه اتفاقی  باید بیفتد که باور کنیم، خانه و‌کاشانه و اقوام آن طرف مهم تر هستند؟! تا کی گرفتار این اژدهای حس گرایی هستیم؟!

#طرید 

#یوکابد ۳۱

آخرین بار که لعیا داشت از خونه میرفت بیمارستان، به مادرش گفته بود:« یه گونی برنج توی کابیت گذاشتم، اونو ببر بده حاج خانوم( مادرشوهرش)! آخه هر روز غذا می پزه میاره، من هم شرمنده میشم ! ان شاالله وقتی برگشتم جبران می کنم!»

کلا لعیا، خیلی مقید بود که سربار دیگران نباشه، کارش گردن کسی نیفته، بدهکار کسی نمونه!

حالا همه کارهاش گردن دیگران افتاده!این و اون از شوهر و بچه هاش نگهداری می کنند، کارهای خانه اش را مردم انجام می دهند، توی مراسم هاش اقوام زحمت می کشند، نزدیکان براش خرج می کنند!

آدم وقتی می میرد، همه کارهایش گردن مردم می افتد، بدون اینکه فرصتی برای جبران کردن داشته باشد!!

خیلی غصه دار است !!

#طرید

#یوکابد ۳۰

ظهر روز دوشنبه، روز شهادت امام علی ع بود که به بیمارستان رفتیم. دربان نمی گذاشت داخل بروم ولی با بقیه قاطی شدم و رفتم و چه خوب شد که رفتم، کاش دربان ها علم غیب داشتند و می دانستند امروز لحظات مرگ چه کسی است تا خانواده اش را راه می ‌دادند!!!

بالا که رسیدم، مادر لعیا گفت: من صبح بهش تربت دادم، اینها که دروغ نیست، حتما حالش خوب میشه،مگه نه؟ !!

و خواهر لعیا تا منو دید گریه کرد و گفت: زن عمو لعیا تموم کرده بود دوباره احیاش کردند، تو رو خدا برو کنارش دعا بخون!

برخلاف همیشه، پرستار براحتی راهم داد، لعیا به سختی نفس می کشید، بزحمت بغضم را قورت دادم و شروع به دعا کردم.

چند بار صداش کردم، موهایش را نوازش کردم، از پرستار پرسیدم : خوب میشه؟

اول پرسید : شما چه نسبتی باهاش داری؟ تا گفتم زن عموش هستم، گفت دیگه فایده نداره!

از سی سی یو خودم پرت کردم بیرون، زجه می زدم. لحظات رفتن مادرم جلوی چشمم آمد!!

شروع کردم به دعا خواندن، نه گریه امان می داد نه چشمم می دید! مادر و خواهر لعیا هم مدام راه می رفتند و به خدا التماس می کردند!

و پدر و شوهرش روی پله ها ساکت و ناامید نشسته بودند!

تا پرستار گفت: بستگان درجه یک لعیا بیاد، همه به سمت در هجوم آوردیم!

بعد چند دقیقه خواهر لعیا، بهت زده بیرون آمد و گفت: زن عمو ، لعیا تموم کرد!!

داد و فریاد همه به آسمان رفت، مادر لعیا بهت زده به زمین افتاد!

نه حرف میزد نه گریه می کرد! داد زدم سعید آب بیار! آب را به صورتش پاشیدم. بریده بریده گفت : من داغ چند برادر دیده ام، من داغ برادر زاده جوانم را دیده ام، من دیگه نباید داغ می دیدم!

خیلی حیف شد ، کاش تا خبر مرگ لعیا را می شنیدم، آیه استرجاع را بزبان می آوردم!

در روایت است : هر کس هنگام شنیدن مصیبتی، انا لله و انا الیه راجعون بگوید، همه گناهانش پاک می شود!

#طرید

#یوکابد
کاش با لعیا زیاد چای می نوشیدیم !

حیف که دیگه امکانش نیست !