امروز روز معلم است . تا سید رقیه زنگ بزند یک مطلبی را بگویم :  من یه عادتی دارم که معمولاً بعد از هر سخنرانی برای اموات فاتحه می فرستم . برایم هم فرقی نمی کند که اعیاد مذهبی باشد یا سوگواری و. …  چون می دانم که فاتحه آنها را خیلی خوشحال می کند .  بعدش فکر می کنم آدم چقدر باید محتاج باشد که با فاتحه گره ی کارش باز شود ! و دست آخر کار  به اینجا می کشد که بعد از من ، چه کسی مرا یاد می کند ! فکر نمی کنم از بچه هایم  آبی گرم شود و اقوام هم  که از بس گرفتارند  ، معمولاً هر وقت کار داشته باشند زنگ می زنند .  تازه  من  بعد مرگم چه گره ای می توانم از کارشان باز کنم که زنگی بزنند !  می ماند سید رقیه !  طلبه ای که حدود ۱۵ سال است که فارغ التحصیل شده است . بچه ی روستاست !  روستایی در همین نزدیکی ، با پدری که در کودکی و مادری که تازگی از دست داده و خواهران و برادر گرفتار  ! با اینکه از ۸ صبح تا ۴ بعد از ظهر سر کار است و بعدش با دو تا بچه ی بلا سرگرم ،  اما  حواسش هست ‌ که در هر اعیاد مذهبی و روز معلم بهم زنگ بزند ! و اگر بتواند یک سری هم  بهم می زند ، با یک سطل ماست و یا سبزی محلی یا یک پیاله توت خشک و یا یک شیشه ترشی آلبالو !  او سهم من را  از یادآوری همیشه کنار می گذارد !  من مطمئنم که بعدها هم ، سهم فاتحه من را هم کنار می گذارد ! کاش همه ی ما هم مثل سید رقیه وفادار بودیم برای اهل بیت  !